Ήτανε ανυπόγραφο κι έβαλα τ’ όνομά μου... Επίκαιρο όσο τότε... Όσο ποτέ!
Μέριασε βράχε να διαβεί το κύμα, αγριεμένο,
σε τόσο δύσκολους καιρούς, δύσκολος κι ο αγώνας
πως πέρασαν χρόνια πολλά, πως πέρασε ο αιώνας
δυο χρόνια ψάχνω για δουλειά κι ακόμα περιμένω.
Πάνω στον τοίχο φώναζαν ‘Εδώ Πολυτεχνείο’,
ήταν η άνοιξη ακριβή, μα τώρα έχει νυχτώσει.
Δυο χρόνια ψάχνω για δουλειά κι απλήρωτη η δόση
κι όταν περνάω από κει δεν βλέπω το μνημείο.
Σε έναν τοίχο διάβασα λέξεις με μαύρο χρώμα
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ και ξύπνησε η καρδιά μου.
Δυο χρόνια είμαι άνεργος κι όμως παλεύω ακόμα,
ήτανε ανυπόγραφο κι έβαλα τ’ όνομά μου.
Λέττη Κοιλάκου
Λέττη (Νικολέτα) μου Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα κάνεις περήφανο τον εγγονό σου που έχει τέτοια γιαγιά - θαύμα!!!
Λέττη, συγκλονιστικό είναι, θερμά συγχαρητήρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο μου καλημέρα!
Καλησπερα Γιωργο μου !!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://sevntas.blogspot.com/2011/12/t.html
Λέττα Χρόνια σου Πολλά !Εξαιρετικό και τόσο επίκαιρο το πόνημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου λείπει η ωραία παρέα στο σχολειό της Μεταξίας.
Χαιρετισμούς σε όλους !
Γιώργος Μακρυδάκης