Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Πεθαίνοντας στο σαλόνι

Ρίμα που αγχώνει, αίσθημα που σκοτώνει... Βρίζεις πεθαίνοντας μες στο σαλόνι!


Το όνειρο χάνεται δεν σε ιδρώνει
μέσα σου καίγεσαι μα έξω χιόνι
Το μάτι μισάνοιχτο, καφές κρυώνει
ξυπνάς ανήσυχος, υγρό σεντόνι

Κρύα καρδιά, βουβό μπαλκόνι
σκέψεις παράξενες, μυαλό ματώνει
στάζει το δάκρυ, κλαδί δε φυτρώνει
μα η ζωή αυτή ποτέ δε τελειώνει

Φεύγει ο έρωτας κερί που λιώνει
μαχαίρι στο σώμα, δε σε πληγώνει
παγώνει η καρδιά, το αίμα νεκρώνει
ο ήλιος χαράζει, τη λύπη στεγνώνει

Αχ, οι εφιάλτες σου, σωστή αγχόνη
το ρούχο από ύφασμα φορώντας, παλιώνει
ο χρόνος που φεύγει, σε τραίνο βαγόνι
και όλα τα λάθη σου αυτός ξεπληρώνει

Σβήσε τις λύπες, λευκό χαρτόνι
κλαδί ελιάς τώρα σε στεφανώνει
και η ευτυχία στο μυαλό σου σφηνώνει
μα τώρα ξύπνησες το πράγμα θολώνει

Η φαντασία σου πλέον δε σε τονώνει
πάλι μιζέρια, ο τόπος δε σε σηκώνει
ο πόνος στο στήθος σου δε μαλακώνει
βρίζεις πεθαίνοντας μες στο σαλόνι!

Βορδός Θανάσης

3 σχόλια:

  1. Σε διαβαζω....

    ΜΑΘΕ ΜΟΥ

    να ακονίζω τα νύχια της ΨΥΧΗΣ
    όταν Αγριεύει και Πεινά για ΖΩΗ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι κάπως πρέπει να είναι ένας επαναστατικός στίχος...
    Να μεταφέρει τόσο πειστικά μιά απευκταία κατάσταση, που να σε κάνει να αντιδράς στα κύτταρά σου στη πιθανότητα να εγκλωβιστείς μέσα σ' αυτήν.

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλή εβδομάδα σε όλους! Θανάση σε ευχαριστούμε από καρδιάς!

      Διαγραφή