Βρέχει σκιές

Άστατος καιρός!

Βρέχει σκιές απόψε.
Βαρομετρικά χαμηλά, διόλου ταπεινά μα ποταπά κι αχρεία
μου επέβαλαν αυτή τη βροχή.
Κι εγώ που είμαι άστεγη εδώ κι αιώνες
μέσα στη στέπα των τεσσάρων τοίχων
καθόλου δεν μπορώ να επιλέξω τις φιναλίστ της συμφιλίωσης.
Βρέχει σκιές.
Τι να την κάνω την βροχή
Τόσο καυτή και άυλη
Ανοίγει λάκκους πάνω στο έσω δέρμα
Κι εκεί μέσα διαδραματίζονται λιποταξίες και οχυρώσεις.
Θα θελα να ‘μουν επιβάτης
στο τρένο που χαρακώνει κάθε βράδυ
τις ράγες του αχνισμένου παραθύρου μου.
Εγώ που τόσα χρόνια σπούδασα την αναμονή στους σταθμούς.
‘Επόμενη στάση η Ουτοπία!’
Φώναζε ο φτερωτός μου σταθμάρχης.
Βρέχει σκιές.
Μα δεν ξέρω να βρέχομαι.


Ζηναΐς