Mες το σκοτάδι... εκτός ψυχής, εκτός ζωής κι εκτός ορίων...
Το χρόνο δένω,
έχω τα μάτια μου κλειστά κι αργά πεθαίνω,
σε περιμένω,
η σκέψη όπλο με μια σφαίρα στη θαλάμη,
μαύρο τα όνειρα ποτάμι,
έξω δεν βγαίνω
ταξιδευτής, μα το ταξίδι τελειωμένο
κι όλου του κόσμου η μοναξιά δάκρυ στο τζάμι.
Το χρόνο κλέβω,
τον εαυτό μου στον καθρέφτη σημαδεύω
και δεν ελπίζω,
να `ρθεις με δίδυμα πανσέληνα φεγγάρια
και της καρδιάς να βρεις τ` αχνάρια
κι όπως ραγίζω,
την ενοχή και το παράπονο ξορκίζω
κι όλο διαβάζω του καημού τ` αλφαβητάρια.
Το χρόνο ενώνω,
ποτέ δεν πέταξα ψηλά και μετανιώνω
μες το σκοτάδι,
εκτός ψυχής, εκτός ζωής κι εκτός ορίων,
στέκω στο κέντρο ερειπίων,
ψάχνω το χάδι,
σαν τον Ορφέα με κατέβασες στον Άδη
κι η ευτυχία, μια άδεια λέξη επτά ψηφίων.
Μεταξία Δρογώση
πάντα όμορφοι οι στίχοι της Μεταξίας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήκι η ευτυχία, μια άδεια λέξη επτά ψηφίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα εγώ αγαπώ σε μάθια μου σαν το νερό που τρέχει και σαν τη γης που θα τι πιει και χορτασμό δεν έχει
ΑπάντησηΔιαγραφή"να `ρθεις με δίδυμα πανσέληνα φεγγάρια
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι της καρδιάς να βρεις τ` αχνάρια"
Πανέμορφο! Και τι ρυθμός Μεταξία!
Καλή σου μέρα Γιώργο.
Υπέροχο Μεταξία μου!!! Καλή επιτυχία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο μου να έχεις μια καλή εβδομάδα, την αγάπη μου σου στέλνω!