ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

Ντεμοντέ ο θεός μου κι αρχές δεν αλλάζει, ούτε θαύματα κάνει, μα δεν με πειράζει...

Κλειδωμένος καιρό, με στολή ισοβίτη,
το κελί μου στενό, από μαύρο γρανίτη,
ντεμοντέ ο θεός μου κι αρχές δεν αλλάζει,
ούτε θαύματα κάνει, μα δεν με πειράζει.

Στο μυαλό μου κρατώ κάτι αγάπες ληγμένες,
κάτι σκέψεις θαμπές και στιγμές πικραμένες,
θλιβερές μαριονέτες στο άδειο περβάζι,
ο καιρός αγριεύει, μα δεν με πειράζει.

Κλείνω τα γυάλινα και τα κρυστάλλινα σε φελιζόλ,
Δάκρυ σταγόνα μου, πνίγω τα χρόνια μου στο αλκοόλ,
Δόσεις και έναντι, στέκεσαι απέναντι και με αδειάζεις,
Δεν έχεις ζάχαρη, ζωή μου άχαρη, δεν με πειράζεις.

Σε πιθάρι κλειστό, η ελπίδα μου βράχος,
πέτρες, χώμα σωρός και το σέρνω μονάχος,
ένα αμάρτημα ξένο, τον Παράδεισο αδειάζει,
φταίει πάντα η Εύα, μα δεν με πειράζει.


Μεταξία Δρογώση