Δροσουλίτες

Αποχαιρετούμε την Άνοιξη σήμερα με τους Δροσουλίτες του Μάη, και μία νέα ποιήτρια από την όμορφη Κέρκυρα!...

Αρμύρα καίει τα μάτια,
αρχαία σκουριά  η πληγή αιμοραγεί
οι Δροσουλίτες τρέχουν να χαλάσουνε τ' ασκέρι
μάγια της νύχτας
τα φιλιά του λύνει μ' άστρα η αυγή
ποιά μοίρα χάραξε  με κάρβουνο
το δρόμο μου στο χέρι.
Να πολεμά μέσα στη νύχτα μοναχός
στον κουρνιαχτό του Νότου
με φαντάσματα και πόθους
να φτάνει πάντα στο κατώφλι μου σκυφτός
κούπα παλιά να τον κερνώ μπρούσκο κρασί
και μυρωδιά βασιλικού απ' άγιους τόπους.
Σε λέω αλήθεια
κι ας μην  ήτανε ποτέ 
γραφτό της τύχης αγκαλιά να με κρατήσεις
στο κάστρο έρχομαι στου Μάη τη δροσιά
τα μάτια  κλείνω
να περάσεις, να χαθείς μέσα στο φως
μη δεις τη θλίψη και στη σκέψη μου δακρύσεις.
Θολός καθρέφτης στην ομίχλη το πρωί
γίνεται η θύμηση και πίσω με γυρίζει
πειρατικό δίχως πυξίδα στ' ανοιχτά του Λιβυκού
κουρσάρος  Έρωτας που πια δε με φοβίζει.
Ίσκιοι και όνειρα βουλιάζουν στον αφρό
μια παπαρούνα απλώνει κόκκινο στο βράχο
να μεγαλώνω είπε μα να μη γερνώ
το ένα χέρι στης Ζωής
και τ' άλλο στης αβύσσου το σκοτάδι
πάντα να 'χω.


Χαρούλα Βερίγου