Φιλιά και τσίπουρα

Μπροστά στα μάτια μου η ψυχή γίνεται σάρκα....

Στάση "Τρεις Γέφυρες", βροχή και καυσαέρια,
κι όλοι οι ρόλοι της ζωής μας αφασία –  
σπηλαιολόγοι, βουτηχτές και ορειβάτες…
Μα όταν μπαίνεις στον ναό μου σαν ιέρεια
κι ανάβεις πάλι τον βωμό για τη θυσία,
στα κεραμίδια νιαουρίζουνε οι γάτες:

          “Παιδιά, γουστάρετε, το είδαμε, οκέι,
           αλλά  με μέτρο, όπως ’λέγαν κι οι αρχαίοι…”

Όταν σε βλέπω να χορεύεις δικαιώνομαι,
μπροστά στα μάτια μου η ψυχή γίνεται σάρκα,
στίχους εμπνέομαι και χίλιες δυο βλακείες.
Μα όταν ανοίγεις και στο μέσα σου απλώνομαι,
να ταξιδέψω του κορμιού σου όλα τα μπάρκα,
βγαίνουν οι γείτονες στις πολυκατοικίες:

          “Παιδιά, θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα;
           στις έξι η ώρα εμείς πιάνουμε δουλίτσα…”

Γκάζι στο τέρμα στις στροφές για την Επίδαυρο,
φλασιές η θάλασσα ανάμεσα απ’ τα πεύκα
και στη σκηνή να στροβιλίζονται οι Νεφέλες.
Είπα – “σε βρήκα και δεν έχω άλλο τι να βρω”,
φιλιά και τσίπουρα, κι οι τζίτζικες στη λεύκα
μας τραγουδούν να σταματήσουμε τις τρέλες:

           “Παιδιά, αράχτε, και δεν ήρθε η συντέλεια,
           που απ’ τα χαράματα σας πιάσανε τα μέλια…''


Πάνος Σταθόγιαννης
(Ανέκδοτος λαϊκός στίχος)