Το ουρλιαχτό

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα από την τρέλα....

Ποίηση :Άλλεν Γκίνσμπεργκ
Μουσική:Λάκης Παπαδόπουλος
Μετάφραση :Άρη Μπερλή
Τραγουδάει η Χαρά Αργυροπούλου

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα από την τρέλα
ατιμασμένα, υστερικά, γυμνά
να σέρνονται μέσα στους μαύρους δρόμους την αυγή
γυρεύοντας, γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση
Φτωχοί και κουρελήδες με βαθουλωμένα μάτια που φτιαγμένοι
ξενυχτούσαν καπνίζοντας το υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων
αρμενίζοντας πάνω απ' τις κορφές των πόλεων
αφοσιωμένοι στην jazz, άνοιγαν τα μυαλά τους στα ουράνια
κάτω από τον εναέριο σιδηρόδρομο, και βλέπανε αγγέλους μουσουλμάνους
τρεκλίζοντας ποτισμένοι σε ταράτσες λαϊκών πολυκατοικιών
Αποβλήθηκαν από τις ακαδημίες γιατί ήταν λέει τρελοί
και εξέδιδαν άσεμνες ωδές στα παράθυρα της νεκροκεφαλής
τρέμανε σε αξύριστα δωμάτια με τα εσώρουχα
καίγοντας τα λεφτά τους σε καλάθια αχρήστων
και στήνοντας αυτί στον τρόμο μέσα από τον τοίχο
μπουρδολογώντας, ουρλιάζοντας, ξερνοβολώντας, ψιθυρίζοντας
γεγονότα και μνήμες και ανέκδοτα και πλάκες που σπάσανε
και σοκ νοσοκομείων και φυλακών και πολέμων
ολόκληρες διάνοιες που ξεράστηκαν αναπολώντας με απόλυτη ακρίβεια
εννιά μέρες και νύχτες γεμάτοι από άστραυτα
κρέας για την συναγωγή πεταμένο στο πεζοδρόμιο
Έκαναν τρύπες από τσιγάρα στα μπράτσα τους διαμαρτυρόμενοι
για την ναρκωτική καταχνιά του ταμπάκου, του καπιταλισμού
έσπασαν κλαίγοντας σε λευκά γυμναστήρια γυμνοί, τρέμοντας
μπροστά στις μηχανές άλλων σκελετών
Βήχανε στον έκτο όροφο στεφανωμένοι με φλόγα
κάτω από τον φυματικό ουρανό φεσιωμένοι από πορτοκαλιά σαράβαλα θεολογίας
μαγείρεψαν σάπια ζώα, πνευμόνια, καρδιές, πόδια, ουρές
κάνοντας όνειρα, όνειρα για το αγνό βασίλειο των φυτών
Ορνιθοσκαλίζαν όλη νύχτα, ροκεντρολάροντας ανυπέρβλητες ευωδές
που στο κίτρινο προιόν ήταν στροφές ασυναρτησιών, στροφές ασυναρτησιών
χωθήκανε κάτω από φορτηγά ψυγεία κρεάτων ψάχνοντας για ένα αυγό
πέταξαν τα ρολόγια τους από την ταράτσα, για να ρίξουν την ψήφο τους
υπέρ της αιωνιότητας έξω από τον χρόνο και
ξυπνητήρια πέφταν κάθε μέρα στα κεφάλια τους καθ' όλη την επόμενη δεκαετία, ναι
Κόψανε τις φλέβες τους τρεις φορές συνέχεια ανεπιτυχώς
το πήρανε απόφαση και αναγκαστήκαν να ανοίξουνε μαγαζιά με αντίκες
όπου νιώθαν πως γερνούν και κλαίγανε
και γύρισαν μετά από χρόνια στα αλήθεια φαλακροί αλλά με ματωμένο το κεφάλι
και τα δάκρυα και τα δάκτυλα σε ολοφάνερη καταδίκη της τρέλας των παλάμων
των τρελοπόλεων
λογομαχώντας σε τρομερά δωμάτια με τους αντίλαλους της ψυχής
χορεύοντας rock στις μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τις αγάπης
Ένα όνειρο ζωής, ένας βραχνάς, ένα όνειρο ζωής, ένα όνειρο ζωής, ένας βραχνάς
Κορμιά που κυνηγάν βαριά, πέτρα βαριά σαν το φεγγάρι
Κορμιά που κυνηγάν βαριά πέτρα σαν το φεγγάρι...


Δισκογραφία:
Λάκης Παπαδόπουλος - Άκυρο (1982)