Ευγνώμων στο περίσσευμα της αγάπης... ευγνώμων στο μυστήριο της Ζωής...
Κι όμως,
είναι κάτι μάτια
που δεν ξέρουν τι σημαίνει ενοχή
κι όμως,
είναι αλήθεια
κάτι μάτια που επιμένουν
πως το δάκρυ
είναι αγιοσύνης Κυριακάτικη βροχή.
Ταξιδεύω την ψυχή μου
κρυφά απ' όλους σε ταξίδια μυστικά
τ' άστρα δένω διπλό κόμπο στο μαντήλι
και στα φέρνω μέσ' τη νύχτα βιαστικά.
Ξεδιψώ στα δυό σου χέρια
στης Αγάπης σου
τ' αθάνατο νερό μεθώ
νειάτα, άσπρα της ζωής μου περιστέρια
χώμα είμαι και στο χώμα,
χρώμα σώμα του έρωτα μου θα χαθώ.
Ποιά αλήθεια να πιστέψω
και ποιό ψέμα μ' άλλο ψέμα ν' αρνηθώ
ποιά πληγή μου
πρώτη απ' όλες να γιατρέψω
ποιά Αγάπη δίχως λάθος
μ' ένα πόθο κι ένα πάθος
της ζωής
ποιά διαδρομή ν' ακολουθώ.
Αισθάνομαι ευγνώμων στο φως πού ξεχειλίζει στα μάτια όταν γίνονται πέλαγα
και δέος στην αξεπέραστη ωραιότητα της αθωότητας και της νιότης
ευγνώμων στο περίσσευμα της αγάπης
εκείνης που αφήνεται χωρίς ιδιοτέλεια να στάξει μύρο και μέλι στην ψυχή μου
ευγνώμων γιατί από αγαθή τύχη έχω πλάι μου ανθρώπους
με ανεπτυγμένο αίσθημα τιμής και αξιοπρέπειας και ρίζες βαθιές
ευγνώμων στο μυστήριο της Ζωής
για τη μαγεία του έναστρου ουρανού μετά από τη δυνατή βροχή
ευγνώμων για το αιώνιο ταξίδι της Χαράς στην αιωνιότητα χωρίς εισιτήριο
ευγνώμων και για εκείνα τα αδέσποτα όνειρα που σημαδεύω με τη σφεντόνα του ανέμου
στ' αλώνι του φεγγαριού.
εν' ονόματι Της Αγάπης
Κι όμως,
είναι κάτι μάτια
που δεν ξέρουν τι σημαίνει ενοχή
κι όμως,
είναι αλήθεια
κάτι μάτια που επιμένουν
πως το δάκρυ
είναι αγιοσύνης Κυριακάτικη βροχή.
Ταξιδεύω την ψυχή μου
κρυφά απ' όλους σε ταξίδια μυστικά
τ' άστρα δένω διπλό κόμπο στο μαντήλι
και στα φέρνω μέσ' τη νύχτα βιαστικά.
Ξεδιψώ στα δυό σου χέρια
στης Αγάπης σου
τ' αθάνατο νερό μεθώ
νειάτα, άσπρα της ζωής μου περιστέρια
χώμα είμαι και στο χώμα,
χρώμα σώμα του έρωτα μου θα χαθώ.
Ποιά αλήθεια να πιστέψω
και ποιό ψέμα μ' άλλο ψέμα ν' αρνηθώ
ποιά πληγή μου
πρώτη απ' όλες να γιατρέψω
ποιά Αγάπη δίχως λάθος
μ' ένα πόθο κι ένα πάθος
της ζωής
ποιά διαδρομή ν' ακολουθώ.
Αισθάνομαι ευγνώμων στο φως πού ξεχειλίζει στα μάτια όταν γίνονται πέλαγα
και δέος στην αξεπέραστη ωραιότητα της αθωότητας και της νιότης
ευγνώμων στο περίσσευμα της αγάπης
εκείνης που αφήνεται χωρίς ιδιοτέλεια να στάξει μύρο και μέλι στην ψυχή μου
ευγνώμων γιατί από αγαθή τύχη έχω πλάι μου ανθρώπους
με ανεπτυγμένο αίσθημα τιμής και αξιοπρέπειας και ρίζες βαθιές
ευγνώμων στο μυστήριο της Ζωής
για τη μαγεία του έναστρου ουρανού μετά από τη δυνατή βροχή
ευγνώμων για το αιώνιο ταξίδι της Χαράς στην αιωνιότητα χωρίς εισιτήριο
ευγνώμων και για εκείνα τα αδέσποτα όνειρα που σημαδεύω με τη σφεντόνα του ανέμου
στ' αλώνι του φεγγαριού.
εν' ονόματι Της Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου
Ευγνώμων είμαι Γιώργο για την γνωριμία μου με την Χαρούλα Βερίγου. Πόσο όμορφος στρωτός αλλά γεμάτος ψυχή και πάθος λόγο της.Τι όμορφες οι εκόνες της. Τι στίχοι που σπαρταρούν από ζωντάνια. Αλήθεια με άγγιξε πολύ ο λόγος της! Να είναι καλά και εσύ επίσης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Αν την έχω ξαναδεί εδώ μέσα και δεν το θυμούμαι δεν είμαι καθόλου ευγνώμων με το μνημονικό μου!
Η κα Βερίγου είναι από τις δυνατότερες πένες που εχω την τιμή να φιλοξενώ εδώ Χριστόφορε - όπως και η δική ου! Είναι χαρά μου που δασταυρωθήκατε έστω και τώρα - δεν υπάρχει αργά εξ άλλου! Αργά είναι μόνο το ποτέ!....
ΔιαγραφήΠολλές φορές βιώνουμε μια εμπειρία που είναι τόσο ισχυρή ώστε να μας υποκινήσει να αλλάξουμε ολόκληρο το πρότυπο της ζωής μας. Ευτυχώς, μου προέκυψε νωρίς και με άλλαξε..... η χειραψία με το θάνατο, δίδει κίνητρα αληθινής ζωής και έτσι τώρα ξέρω πως η ζωή είναι του μούστου και του γούστου μου και μου πάει και την πάω, μυρίζει κανέλλα και λεμονανθό, αλητεύει στο Νότο γιατί '' στο Νότο τ' άστρο δε γερνά κι η νειότη δε παλιώνει....."
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τελικά είναι δική μου.... όχι δανεική και χωρίς δεκανίκια.Συνηθίζω να θαυμάζω κάθε μικρό παιδί που παίζει έχοντας απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και ταυτόχρονα απέραντη ανεμελιά, και είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να μη νιώσω ότι γοητεύομαι με την παιδική αθωότητα χειροπιαστή κάθε στιγμή αφού την αισθάνομαι και μέσα μου γνώμονα και οδηγό στο φως.
Κάπως έτσι διδάσκομαι να αντέχω και αντλώ αποθέματα από την κρυμμένη γενναιότητα του παιδιού που ευτυχώς υπάρχει ακόμα μέσα μου... μιά κόκκινη ομπρέλλα έχω και πολεμώ να πληγώσω το σκοτάδι... ορκίστηκα πως δεν θα δώσω χειραψία με τα χειρότερα... θα ξημερώσει Αύριο στο φως.Ευχαριστώ για την ανάρτηση και τα καλά σας λόγια.
Εν' ονόματι της Αγάπης
Χαρούλα Βερίγου
Πάρα πολύ όμορφα
ΑπάντησηΔιαγραφή