Φτάνει ἡ ἀπάτη μιᾶς ζωῆς... Πάρτε τὸ φῶς! Εἶναι ἡ στιγμή!...
Ὤ, χαμηλῶστε αὐτὸ τὸ φῶς!
Στὴ νύχτα τί ὠφελάει;
Πέρασε ἡ μέρα. Φτάνει πιά.
Ποιὸς ξέρει ὁ Ὕπνος μου κρυφὸς
ἂν κάπου ἐδῶ φυλάη
κι’ ἂν τοῦ ἀνακόβεται ἡ στιγμὴ
νἄρθη, ποὺ τὸν προσμένω.
Ἔχω στὸ στόμα τὴν ψυχή,
μοῦ παράτησαν οἱ λυγμοὶ
τὸ στῆθος κουρασμένο.
Πάρτε τὸ φῶς! Εἶναι καιρὸς
νὰ μείνω πιὰ μονάχη.
Φτάνει ἡ ἀπάτη μιᾶς ζωῆς.
Κάθε προσπάθεια ἕνας ἐχθρὸς
γιὰ τὴ στερνή μου μάχη.
Ἂς παύσουν πλέον οἱ σπαραγμοί.
Ἂς μοῦ ἀπομείνει κάτι
γιὰ νὰ πλανέψω τὴ νυχτιά,
νὰ σκύψη κάπως πιὸ θερμὴ
στὸ ἀνήσυχό μου μάτι.
Πάρτε τὸ φῶς! Εἶναι ἡ στιγμή!
Τὴ θέλω ὅλη δική μου.
Εἶνε ἡ στιγμὴ νὰ κοιμηθῶ.
Πάρτε τὸ φῶς! Μὲ τυραννεῖ...
μοῦ ἀρνιέται τὴν ψυχή μου...
Ὤ, χαμηλῶστε αὐτὸ τὸ φῶς!
Στὴ νύχτα τί ὠφελάει;
Πέρασε ἡ μέρα. Φτάνει πιά.
Ποιὸς ξέρει ὁ Ὕπνος μου κρυφὸς
ἂν κάπου ἐδῶ φυλάη
κι’ ἂν τοῦ ἀνακόβεται ἡ στιγμὴ
νἄρθη, ποὺ τὸν προσμένω.
Ἔχω στὸ στόμα τὴν ψυχή,
μοῦ παράτησαν οἱ λυγμοὶ
τὸ στῆθος κουρασμένο.
Πάρτε τὸ φῶς! Εἶναι καιρὸς
νὰ μείνω πιὰ μονάχη.
Φτάνει ἡ ἀπάτη μιᾶς ζωῆς.
Κάθε προσπάθεια ἕνας ἐχθρὸς
γιὰ τὴ στερνή μου μάχη.
Ἂς παύσουν πλέον οἱ σπαραγμοί.
Ἂς μοῦ ἀπομείνει κάτι
γιὰ νὰ πλανέψω τὴ νυχτιά,
νὰ σκύψη κάπως πιὸ θερμὴ
στὸ ἀνήσυχό μου μάτι.
Πάρτε τὸ φῶς! Εἶναι ἡ στιγμή!
Τὴ θέλω ὅλη δική μου.
Εἶνε ἡ στιγμὴ νὰ κοιμηθῶ.
Πάρτε τὸ φῶς! Μὲ τυραννεῖ...
μοῦ ἀρνιέται τὴν ψυχή μου...
Μαρία Πολυδούρη
(Από την συλλογή, "Ηχώ στο χάος", 1929)
Μουσική: Σάββας Σάββα
Ερμηνεία: Λία Βίσση
Δίσκος: Στης Νύχτας Την Ανάσα
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Τραγούδι: Λιζέτα Καλημέρα
Από τον δίσκο: Αιφνιδιασμός...Είμαι τρελός να σ' αγαπώ
"Έτσι κι αλλιώς θα'ρθεις,γιατί όχι τούτη τη στιγμή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε περιμένω,αδύνατο να επουλωθεί το τραύμα.
Όλα τα φώτα τα'σβησα κι η πόρτα μου ανοιχτή,να μπεις εσύ καθημερνός και σπάνιος ως θαύμα.
Όποια μορφή σ'αρέσει πάρε για να'ρθεις,σαν βλήμα εισόρμησε και σκότωσέ με ή μ'ένα ζύγι ζύγωσε σαν έμπειρος ληστής ή με του τύφου τον καπνό φαρμάκωσέ με"
Άννα Αχμάτοβα,"προς θάνατον",1939.
Και στις δύο πικραγαπημένες(μου)ποιήτριες-Πολυδούρη,Αχμάτοβα-εγκαθίσταται η συνθήκη μιας υπόρρητης ικανότητας και επιθυμίας να υποφέρουν...καμμιά "αθέλητη" χαρά δεν τις αποπροσανατολίζει από το τραγικό τους πεπρωμένο,με την ίδια σπαρασσόμενη γλώσσα και οι δυο τους,"ιαχούν" τον καθημαγμένο τους κόσμο!
Υ.Γσυγγνώμη αν επεκτάθηκα,με παρέσυρε η ανάρτηση και η συλλογική οδύνη που διακειμενικώς φανερώνει η Ποίηση!Καλημέρα σε όλους,κεκαυμένους και μη.