Το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί…

Θα έκρυβε αινίγματα ο ουρανός μας, μα θα ήταν δικός μας…

 

Θα ΄ταν διώροφο – λουλούδια στο μπαλκόνι

τζάκι αναμμένο – ένα μικρό αηδόνι…

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Θα είχε αυλή, σκυλιά, παιδιά, κήπο και τάξη

θα είχε Κλέφτες και Θεούς – θα ‘ταν εντάξει

 το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Θα μπαινοβγαίνανε οι φίλοι και οι μνήμες

θα το ζηλεύανε τα χρόνια και οι μήνες…

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Θα είχε γυάλινη οροφή κι ο ουρανός μας

θα έκρυβε αινίγματα, μα θα ήταν δικός μας…

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Πέτρινοι τοίχοι και μια υπομονή μεγάλη

κι ένα περίστροφο κρυμμένο στην μασχάλη

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Σκεπή οπωσδήποτε – πιο κόκκινη απ’ το αίμα

κι εγώ εκεί να σ’ αγαπώ – δεν είναι ψέμα…

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

Ένα χαμόγελο που πάγωσε στο χιόνι

και κρεμασμένος ένας ήλιος στο σαλόνι…

το σπίτι που θα ζούσαμε μαζί….

 

Κι έγινα Δαίμονας κι εσύ η Λυπημένη

και τώρα τίποτε, κανείς, δεν περιμένει…

ζωή που θα την ζούσαμε μαζί….

Ήθελα σπίτι, ένα ταξίδι, εσένα… μόνη…

γίνανε χώμα όλα αυτά, λευκό σεντόνι…

ζωή μου που δεν έγινες ζωή….

Γεώργιος Λίγος