Ο άγγελος περιμένει στη δίφυλλη πόρτα

Στη μάνα μου και στο ταξίδι της στο φως...

 

περιττές φιλοδοξίες
με άσπλαχνο τρόπο 
κινήθηκε ο δείκτης του ρολογιού
ξημέρωμα
υπερβαίνοντας  τον τρόμο
αξιολογείς αυτό που σε φοβίζει
να μηδενίσεις  τα πάντα
δε γίνεται
ανεκπλήρωτα όνειρα
ευχές αδικαίωτες 
το παράλογο της συμφοράς
οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες
ξαναθυμάσαι, αναπολείς
προσφιλείς αναμνήσεις όλες
κερδίζοντας  απόσταση
από τις παλιές καταστάσεις
και τους παλιούς ρόλους
σε μια νέα σχέση μνήμης
μεταλαβαίνεις την ψυχή
καινούρια θαύματα
η νιότη έχει  πάντα σκοπούς
ο ερχομός του τέλους
ανώφελη παύση
ποιος ξέρει
θεόρατα  βράχια μπροστά
απρόθυμα και ανίσχυρα
προβάλλοντας παιδικές  αντιστάσεις
με απόκοσμο βλέμμα
χαμένο στον ασπρόμαυρο κόσμο
χαμένη, στα πρωινά σύννεφα
ο άγγελος περιμένει στη δίφυλλη πόρτα
ροδίζει η αυγή εκατοντάφυλλα
ξέρεις πως το ζεστό φως του ήλιου
Αύριο... θα αγκαλιάσει τις ψυχές
μάννα, προσκάλεσες στο πανηγύρι
το δράκο που φυλάει το νερό
χωρίς σημάδια
οι πηγές του Αχέροντα, χωρίς πατήματα
για να ξεγελαστούν τα περιστέρια
εδώ, η σκέψη σου βουβή
να  παρασταίνει
τη φλυαρία του  ποταμού
"γνώρισε μου αυτόν τον άγνωστο...
γνώρισε μου αυτόν τον άγνωστο..."
κελαρύσματα απ' τα βαθιά
όλοι το ίδιο παρακαλούν
αγωνίες  στον αφρό
κυλά το νερό, τρέχει
μα τα παιδιά τα μήλα  περιμένουν
στην ασβεστωμένη αυλή
και η ξαναγεννημένη Αύριο ...επιθυμία
παρηγοριά ουράνια και αγάπη αθόλωτη
για να βλεπόμαστε
είπες...
"αληθινή χαρά αυτή που ξαγοράζεται με λύπη"
να αποκτήσεις εμπειρία
από την κρυμμένη
στην εξορία  που διάλεξες
μοναχική πορεία
χωρίς τα υλικά των παραμυθιών
χωρίς  αλχημικές  μεθόδους
ντυμένη στα λευκά
οδοιπορείς στη συμπαγή ενότητα του χάους
για πάθη και για καταιγίδες
τώρα  ποιος θα  ιστορεί
τα μάγια λύθηκαν
χωρίς τον κεραυνό
τα χέρια σταυρωμένα κέρινα
κεριά στο μανουάλι πολλά
φλόγες ,ψυχές πυρρακτωμένες.


από καρδιάς
Χαρούλα Βερίγου

*Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Ελένης Ανδρονικίδου