Οι ποιητές

Είναι τρελοί!...

Είναι τρελοί, απ’ τους τύπους που ζουν απ’ την πένα τους
Ή που δε ζουν, ανάλογα με την εποχή

Είναι τρελοί, απ’ τους τύπους που διασχίζουν την ομίχλη
Μ’ ένα σωρό πουλιά κάτω απ’ τα φτερά των τραγουδιών

Η ψυχή τους κρυώνει κάτω από τη στάθμη του Σηκουάνα
Οι κάτω απ’ τα μπουκέτα τους που δεν πουλήσαν ποτέ

Η γυναίκα τους είναι μέρος στην άκρη ενός τροπαρίου
Αυτοί που μας μιλούν για αγάπη και για απαγορευμένους καρπούς

Φέρνουν χρώματα στο γκρίζο πλακόστρωτο
Όταν προχωράνε από κάτω νομίζουν πως είναι στη θάλασσα

Βάζουν κορδέλες γύρω από το αλφάβητο
και βγάζουν στο δρόμο τις λέξεις τους για να αεριστούν

Έχουν σκύλους μερικές φορές συντρόφους στη μιζέρια
Και γλείφουν τα χέρια από το μελάνι και τη φιλία

Με το ρύγχος της φωτεινής πίστης τους
που τους οδηγεί σε χώρες του παραλόγου

Είναι τρελοί, είναι τύποι που κοιτάζουν τα λουλούδια τους
και στις πτυχώσεις τους βλέπουν χαμόγελα γυναικών

Είναι τρελοί, είναι τύποι που τραγουδούν τη δυστυχία
με το πιάνο της καρδιάς τους και τα βιολιά της ψυχής τους

Τα μπράτσα τους κατάμαδημένα θυμίζουν φτερά
στα οποία η λογοτεχνία θα σκαλώσει αργότερα

Στο κατεψυγμένο φάσμα τους κάτω από τα σκουπίδια
όπου θα τους ξαναπεθάνουν σαν παρενέργεια της τέχνης

Προχωράνε με το κεφάλι μέσα σε μπλε πόλεις
Και ξέρουν να σταματούν για να ευλογούν τα μαλλιά τους

Προχωράνε με το κεφάλι μέσα σε τρομακτικά νησιά
όπου δε συναντάνε ποτέ τις ψυχές των γραφειοκρατών

Έχουν παραδείσους που θα τους έλεγες πυροτέχνημα
Και θα έβαζες στη φυλακή τους τέσσερις από τους δέκα στίχους τους

όπως θα έβαζες σίδερα σ’ ένα οικοδόμημα
με τη δικαιολογία πως οι αστοί έχουν γούστο.

Léo Ferré
(Μετάφραση:Φωτεινή Μαρκάκη)