Η χάντρα

Ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται...

Πέφτω για σένα τόσους μήνες στα πατώματα
και οι ανάγκες μου κοιτούν σαν άδεια στόματα,
δεν είναι που είσαι μακριά κι όλο μπερδεύομαι,
ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται.

Στο λαιμό σπασμένη χάντρα, 
που πηγαίνω δίχως άντρα. 

Πέφτω για σένα χαμηλά καίω το σώμα μου
και σε φαντάζομαι τις νύχτες στ` άδειο στρώμα μου,
δεν είναι οι λέξεις κι οι πληγές που δεν γιατρεύονται,
ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται.

Στο λαιμό γαλάζια χάντρα, 
ψάχνω να `βρω άλλον άντρα.


Μεταξία Δρογώση