Με πιάνει αυτο το ζόρικο μεθύσι των φιλιων σου...
του σκύλου τη δαγκωματια
το νύχι της αρκούδας
της μέδουσας το διάφανο
φαρμακερο πλοκάμι
το δηλητήριο του φιδιου
στην άκρη μιας πλεξούδας
και μια μπουκια από κάρβουνο
μαύρη σαν το κατράμι
της θάλασσας την αγκαλια
του ήλιου τ' άγιο χάδι
της μέλισσας το άγριο
το θυμαρίσιο μέλι
άρωμα πεύκου, που η βροχη
το νότιζε το βράδυ
και μια γουλια από βάλσαμο
τα χείλια μου να θέλει
με πιάνει αυτο το ζόρικο μεθύσι των φιλιων σου
μισο φιλι να με πονά και τ' άλλο να με σώνει
εκει, στο γλυκοχάραγμα των αναστεναγμων σου
εκει Θεός και διάβολος, και - φεύγω, ξημερώνει...
Κύριε Ναυτόπουλε, κι αν μου επιτρέπετε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοένα και σπανιότερα (και μακάρι να 'ναι μόνο η ιδέα μου) συναντώ ποιήματα ή έστω απόπειρες τους, τέτοια που πραγματικά διαβάζοντάς τα να μπορεί να πει κανείς με σιγουριά "ναι, τούτο άξιζε το βλέμμα μου, που το 'στειλα ίσαμε τα κάτω αδειανό και μου γύρισε γεμάτο φως!"
Θέλω να πω, κείμενα – ποιήματα που να παλεύουν τουλάχιστον, να αξιωθούν αυτό που κάθε ποίημα, ανεξάρτητα από θέμα, είδος, στίξη, κάθε ποίημα τελικά που σέβεται τον εαυτό του οφείλει πριν απ' όλα να θέλει, πριν απ' όλα να ονειρεύεται: Να γίνει ένας ύμνος στην ίδια του την γλώσσα. Την όποια ανθρώπων γλώσσα.
Πόσο είναι αλήθεια απλό αυτό μα και πόσο σπάνιο στην Χώρα της παρενδυσίας των λέξεων και του Ξινόχορτου…
Όμως, σεις μου δώσατε τώρα αυτή την σπάνια και ωραία αίσθηση. Την αίσθηση μιας γλώσσας μελίρρυτης. Τέτοιας που και με τα απλούστερα να καταπιαστεί θα τα φωτίσει με ουρανό, όπως με την ίδια τους την γραφίδα δίδαξαν ο Γκάτσος, ο Καββαδίας, ο Ελύτης… Και το ποίημα σας εδώ φέρει θαρρώ τα σπόρια μιας τέτοιας γλωσσικής ομορφιάς: η γλώσσα του αναβλύζει και ρέει απλή, καθημερινή μα και στέρεη, σίγουρη και λυρική συνάμα, όπως το μέλι απ' την άκρη του κουταλιού.
Πίστη μου είναι από παλιά, πως χρειάζεται πάλη πολλή κι εσώτερη και μόχθος κι έρωτας αφάνειας και βάθους, για να ελπίζει να το πετύχει κανείς ετούτο. Κι εσείς φαίνεται σαν να την δίνετε μέσα σας αυτή την μάχη. Μακάρι να είναι έτσι.
Μακάρι αν τύχει ποτέ να ξαναδιαβάσω γραπτό σας, να έχει αυτό και πάλι στις λέξεις και στο ήθος του, το ίδιο φως, την ίδια φλόγα. Και μακάρι να είστε ακόμη αρκετά νέος, για να το ταξιδέψετε πολύ μακρύτερα αυτό το ταξίδι.
Καλή σας συνέχεια
κ. α. (siqvis)