Τριγυρναω μονάχος,αυτη ειναι η ουσια...
Από των Ατρειδων
ξεκινησα τον καταραμενο οικο,
Το ονομα μου γραφτηκε
στου Μαραθωνα τον τυμβο,
Ο πιο καλος μαθητης
ημουν του Πλατωνα,
Και οδηγός του
Αλεξανδρου στο μαντειο του Αμμωνα,
Και οταν ημουν στη
Ρωμη συμπεριφερομουν σα Ρωμαιος
Ειδα πλουτη και ανακτορα,
μα πουθενα το κλεος
Του Νταβιντσι εγινα η
μεγαλύτερη εμπνευση
Στην εσωτερικη αναζητηση του για τη Θεωση
Και από ολα οσα ειδα, καλα
και κακα,
Μοναχα εκλαψα μια
φορα,
Οταν ειδα τη Σμυρνη να
παιρνει φωτια,
Οταν ειδα παιδια με
ματια θαμπα
Σωματα προσφερθηκαν να
τα κατοικησω πολλά
Μα κανενα δε μου
εκανε, ηταν όλα φθαρτά,
Και ετσι συνεχισα να
περιπλανιεμαι στο χρόνο,
Αορατος, πρωτογενης μα
και μόνος
Και ειμαι λυκος μεσα
στα προβατα
Γενναιος στρατιωτης
στα χαρακωματα
Φανατικος οπαδος στα
κιγκλιδωματα
Ορατος μoναχα στα
ασωματα
Παντα αναρρωτιομουν
για την αθανασια
Αν ειναι καταρα ή αν
ειναι ευλογία
Απαντηση δε θα δωσω με
ευκολία
Τριγυρναω μονάχος,αυτη
ειναι η ουσια...
Κωνσταντίνος Βένδρας