Νύχτες αλήτικες

Εκεί, που, δεμένη πισθάγκωνα, ανάσαινα τον έρωτα...

Τότε που περπατούσα
συχνά στα μονοπάτια σου
και κάθε βήμα
πιο μακριά σου με τραβούσε,
σχοινιά οι στιγμές,
που τύλιγαν τα μάτια σου,
για να ξεχνάς τη θάλασσα
που χώρια μας κρατούσε.
Ήταν φορές που χάραζε
χωρίς να πούμε λέξη.
Ήταν κοντά σου οι νύχτες μου
γοργές, λαχανιασμένες.
Κι απ' το κλειστό παράθυρο
κρεμόντουσαν οι σκέψεις.
Νύχτες αλήτικες, γυμνές,
νύχτες παραδομένες.
Εκεί, που, δεμένη πισθάγκωνα,
ανάσαινα τον έρωτα.
Που σαν αγρίμι αχόρταγο
ρουφούσα την ουσία σου,
φυλακισμένη σ' όνειρα
και σε στοιχειά ανημέρωτα,
ν' αρπάξω ένα κομμάτι σου
στην κάθε συνουσία σου.
Κρυφές ματιές που έριχνα
στου νου τις διαδρομές σου
και με τα νύχια ξέσκιζα
κρυφά τα κύτταρα σου.
Απάγκια σου 'φτιαχνα ζεστά
να δένεις τις πληγές σου,
να μην μπορέσει άλλος κανείς
να κλέψει την καρδιά σου.
Ήταν θυμάμαι Κυριακή
στα σύννεφα ντυμένη.
Να ταξιδέψω ζήτησα
σε όσα μου αρνήθηκες.
Σαν άνεμος σε τύλιξα,
σαν μπόρα μανιασμένη.
Νύχτες αλλιώτικες, μαβιές.
Νύχτες αλήτικες...

Χριστίνα Λέλη