Δεν θυμάμαι πόσο ήμουν

 Κοιμόμαστε μόνον με ηλιόφωτο, σαν άρρωστοι ή σαν φαντάροι....

 

Αφύλακτες διαβάσεις

Έχεις καντήλια για χέρια

Ακούγονται ανυπόφοροι στεναγμοί

Κυρίως πάνω στις γέφυρες.

Εκεί, που κανένα κορίτσι δεν κυρίεψε,

ακριβώς εκεί, που ψάχνεις τους συγγενείς σου.

Όταν πρωτοπήγαμε να κοιμηθούμε,

διηγηθήκαμε από ένα παραμύθι.

Για μια παραμόρφωση ενός λουλουδιού

-το δικό σου-

για ένα περπάτημα σίγουρο,

από μένα.

Αφύλακτες διαβάσεις

Το νοσοκομειακό έχει πάνω του,

ένα περίεργο σχήμα

Οι θείοι φορούν ριγωτές γραβάτες

‘Ολοι συμφωνούν:

‘’Καλλίτερα, έτσι’’.

Πικρά στόματα

‘Αδεια κουτάκια

Η γλώσσα μνήμα,

σαν πεδίο μάχης.

Αφύλακτες διαβάσεις

Κοιμόμαστε μόνον με ηλιόφωτο,

σαν άρρωστοι ή σαν φαντάροι.

Κολλήσαμε βράδυ ολόκληρο,

στη λάσπη του πεδίου μάχης.

Μ΄έναν φόβο επανάληψης.

 

Νίκος Κυριακίδης 
Aπό τη συλλογή  ''ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ'', εκδ. Ars Poetica, 2013