Πλην όμως

Ζωγράφισε και μια βροχή τα δάκρυα που χαρίζεις...

 

Του δειλινού τραγούδι ασμίλευτο κορμί

Πως βυθισμένη στέκει η σκέψη μου κοράλλι

Στο πέλαγος σου σ’ ένα βλέμμα ασημί

Στη χειμωνιά σου κάρβουνο στης λήθης το μαγκάλι

Της αστραπής κλωνάρι, με ζάλισε το φως

Δέντρο μονάχο μ’ έκαψε, οι ρίζες μου ματώνουν

Μεγάλωσα στα σκοτεινά μα δεν θυμάμαι πως

Μόνο θυμάμαι αναίτια τη σκέψη μου να λιώνουν

Ότι αφήνεις έτσι μένει

Δεν αλλάζει δεν πεθαίνει

Στου μυαλού τη φυλακή

Δίχως, όχι και γιατί

Του παραδείσου άγγιγμα αλλόκοτη φυγή

Λωτός ο χρόνος έσταξε σ’ ένα φιλί αιώνιο

Άμμο στη χούφτα σκόρπισμα του έρωτα η μορφή

Του περατάρη το κουπί και νόμισμα Χαρώνειο

Της λησμονιάς εικόνα, ξανά με ζωγραφίζεις

Να αγκαλιάζω τις σιωπές, ποτάμι να κυλάω

Ζωγράφισε και μια βροχή τα δάκρυα που χαρίζεις

Που φτάνει ως το κόκκαλο μα μέσα της βουτάω

Ότι αφήνεις έτσι μένει

Δεν αλλάζει δεν πεθαίνει

Στου μυαλού τη φυλακή

Δίχως, όχι και γιατί

Κωνσταντίνος Χρυσανθάκης