Ανάμνηση

Του ουράνιου τόξου μοιάζεις πριν ο ήλιος ξαναβγεί...

Τρεμοπαίζει, τρεμουλιάζει στην καρδιά μου μια πληγή,

άσε φίλε, μου φωνάζει, δεν είναι για σένα αυτή.

Κι αν προσπάθησες κοντά σου να τη φέρεις μια στιγμή,

έμαθε τα μυστικά σου, σ’ έφερε σε παρακμή.

Ποιος ειν’ εκείνος που πονάει και χωρίς λόγο δακρύζει;

Ο φθόνος της δε σταματάει στα παλιά θα σε γυρίζει·

νιώθεις πως μέσα σου έχει σπάσει η μεγάλη δύναμή σου,

πίστεψες πως θα ξεχάσεις μα σ’ έδεσε στη φυλακή σου.

Τον ορίζοντα κοιτάζεις που κοιτούσατε μαζί,

του ουράνιου τόξου μοιάζεις πριν ο ήλιος ξαναβγεί.

Μένει μόνο μια ελπίδα, μία νέα προοπτική,

πως αυτή η καταιγίδα θα λυτρώσει την ψυχή.

Βασίλης Ακριβούσης