ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η πρώτη κίνηση θα ήταν να φωνάζει, κάθε μέρα, ξυπνώντας, σε έναν κόσμο γεμάτο αδικίες και αθλιότητες κάθε είδους : « διαμαρτύρομαι , διαμαρτύρομαι ……»


Κείμενο: Federico García Lorca (Μετάφραση: Τάκη Βαρβιτσιώτη)
Μουσική: Χρήστος Φολτόπουλος, Γιάννης Βελίκης.  
Απαγγελία: Χρήστος Φολτόπουλος (Arpeggios M.P.)

Μα τι να σου πω για την ποίηση ; Τι να σου πω γι αυτά τα σύννεφα , γι αυτό τον ουρανό ; Να τα κοιτάζω , να τα κοιτάζω , να τα κοιτάζω και τίποτα άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τα αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και στους δασκάλους. Μα ούτε κι εσύ , ούτε κι εγώ , ούτε κανένας ποιητής , δεν ξέρουμε τι είναι ποίηση. Είναι εκεί , κοίταξε. Έχω την φωτιά μέσα στα χέρια μου , το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της. Μα δεν μπορώ να μιλήσω για αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω για αυτές , αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα να αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση , όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική , παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για να αρχίσω να τον κτίζω το πρωί και να μην τον τελειώνω ποτέ. Στις διαλέξεις μου μίλησα κάποτε για την ποίηση , άλλα το μόνο για το όποιο δε μπορώ να μιλήσω είναι η ποίηση μου . όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. αντίθετα αν είναι αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του θεού η του δαίμονα είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια , και γιατί κατέχω απόλυτα του τι είναι ποίημα. Μόνο το μυστήριο μας κάνει να ζήσουμε . μόνο το μυστήριο. Δεν τρώω , μήτε πίνω , μήτε σκέπτομαι . παρά… μονάχα με την ποίηση. Το μεγαλείο ενός ποιήματος , δεν εξαρτάται από την ευρύτητα του θέματος και τα αισθήματα που θέτει σε ενέργεια .θα μπορούσε κανείς να προσφέρει μιαν ανεξάντλητη εντύπωση του απείρου μονάχα με το σχήμα και το άρωμα ενός ρόδου . Μ ένα κουμπί , μ ένα καρούλι , μ ένα φτερό, με τα πέντε δάκτυλα του χεριού , το παιδί κτίζει έναν κόσμο δύσκολο που τον διαπερνούν ανήκουστες απηχήσεις ….
Γνωρίζει καλύτερα από μας το ανείπωτο κλειδί της ποιητικής ουσίας. Αλήθεια είναι ότι είναι ζωντανό . το παράλογο όταν είναι ζωντανό είναι αλήθεια . το θεώρημα όταν είναι νεκρό είναι ψέμα.
Ανάμεσα σ όλες τις σοβαρές αισθηματικές συγκρούσεις και τσακισμένος από τον έρωτα , από την κοινωνία , από την ασχήμια , έχω επιβάλει στον εαυτό μου ως κανόνα την χαρά με κάθε τίμημα και επιμένω . Να σαι χαρούμενος !! είναι μια αναγκαιότητα , ένα καθήκον το να σαι χαρούμενος. Στην ζωή εκείνος που προχωρεί πρώτος ντυμένος με λάμψη είναι αυτός που κουβαλά ένα μικρό σταμνί με δάκρυα κι όχι αυτός που κρατεί μια φούχτα διαμάντια. Τη μέρα που θα εξαφανιστεί η πείνα , θα πραγματοποιηθεί στον κόσμο , η μεγαλύτερη πνευματική έκρηξη που η ανθρωπότητα γνώρισε ποτέ . Αφού έχω συνθέσει τις ωδές μου , για τις οποίες διατηρώ τόσες ψευδαισθήσεις , κλείνω αυτόν τον ποιητικό κύκλο για να δημιουργήσω κάτι άλλο. κάνω τώρα μια ποίηση για να ανοίξει κανείς τις φλέβες του , μια ποίηση που έχει δραπετεύσει από την πραγματικότητα , με μια συγκίνηση που αντανακλώ όλη μου την αγάπη για τα πράγματα και τη χαρά μου μπροστά στα πράγματα .έρωτας του θανάτου και φάρσα του θανάτου. Δεν γράφτηκε ακόμη το ποίημα που θα διαπερνούσε την κάρδια σαν ένα σπαθί . Η έμπνευση είναι μια κατάσταση πιστής ανάμεσα σε μιαν απόλυτη ταπείνωση. Το θέατρο είναι ποίηση που δραπετεύει από τα βιβλία και γίνεται ανθρωπινή. είναι καλύτερο ν ακούς την ποίηση παρά να την διαβάζεις. Η ζωή θέλει να μείνει λέξη που ο άνθρωπος ακούει. Η γραφή έχει κάτι από το θάνατο , άλλα η λέξη είναι η ζωή . αγαπώ την ζωή κι έτσι αγαπώ την λέξη. Μου προξενεί κατάπληξη όταν νομίζουν πως μου βρίσκουν μιαν ορισμένη αποκοτιά προσωπική, μια ποιητική τόλμη . Όχι . είναι αυθεντικές λεπτομέρειες. Τις βρίσκουν παράξενες γιατί δεν τους πέρασε από το νου να παν κατευθείαν προς τη ζωή με όλη τους την αφέλεια για να δουν και να ακούσουν . είναι μολαταύτα τόσο εύκολο, δεν είναι έτσι ; Ξέρω πολύ καλά πως κατασκευάζουν θέατρο μισοδιανοητικό , άλλα αυτό δεν λέει τίποτα για μένα . στην εποχή μας ο ποιητής οφείλει να ανοίγει τις φλέβες του για τους άλλους . Κάθε πρωί λησμονώ ότι έγραψα την προηγούμενη μέρα . Είναι το μυστικό της μετριοφροσύνης και του θάρρους. Κάποτε όταν βλέπω τι συμβαίνει στον κόσμο λέω μέσα μου «τι ωφελεί να γράψουμε ». Άλλα πρέπει να δουλεύει κανένας , να δουλεύει , να δουλεύει και να βοηθά εκείνον που αξίζει. Να δουλεύει ακόμα και όταν νιώθει καμία φόρα πως κάνει μια μάταιη προσπάθεια. Να δουλεύει για να διαμαρτύρεται. Γιατί η πρώτη κίνηση θα ήταν να φωνάζει , κάθε μέρα , ξυπνώντας , σε έναν κόσμο γεμάτο αδικίες και αθλιότητες κάθε είδους : « διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι ……»

Arpeggios M.P.