ΤΟ ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ

Να έβλεπα ανεχόρταγα την ομορφιά σε τούτη εδώ την φύση...


Ήθελα να’ μουνα επάνω στον Άη Λια κατάκορφα στην ράχη
ν’ αγνάντευα τα Γούπατα τα Σιλιβιά και την Νεραϊδοράχη.
Ν’ άκουγα τα κυπροκούδουνα και του βοσκού φλογέρα,
για να΄βλεπα το πέταγμα του αετού ψηλά μες τον αιθέρα.

Να δω ορίζοντα πλατύ μεγάλης διαμέτρου,
το Ιερό της Δήμητρας στο όρος του Άη Πέτρου.
Να δω τα Γαύρα την Ιτιά και τ’ Αγγελαίϊκα αλώνια
να δω κορφές ολόγυρα να’ ναι γεμάτες χιόνια

Ν΄αγνάντευα του Ήλιου την ανατολή το λιόγερμα στη δύση,
να έβλεπα ανεχόρταγα την ομορφιά σε τούτη εδώ την φύση.
Για ν’άκουγα τον κούκο να λαλεί κουνώντας την ουρά του,
να’ βλεπα τον πετροκότσυφα πως φτιάχνει την φωλιά του.

Να δω κοπάδια πρόβατα να βόσκουνε στα ορεινά λιβάδια,
να δω αγέλες βοοειδών άλογα και μουλάρια.
Να κατεβαίνουνε σιγά σιγά νερό να παν να πιούνε,
και κάθε νομή στο χώρο της πάνε να αναπαυθούνε.

Βλέπω τα βράδια τα χωριά που είναι φωτισμένα,
είναι συμμετρικά διάσπαρτα σε ορίζοντα χτισμένα.
Μοιάζουν σαν νεφελώματα του ουρανού μεγάλα,
και είναι ομορφότερα απ’ του σύμπαντος τα άλλα.

Πάνος Πανουτσακόπουλος