Η κόκκινη θάλασσα

Μα δεν μου άφησες καμιά ευχή να σε προδώσω...

Κόκκινη θάλασσα στου ήλιου τα παιγνίδια

Κοιτάζω τα σύννεφα μήπως περνάς κι αν με θυμάσαι

Το πρώτο αστέρι έπεσε του Αυγούστου

Μα δεν μου άφησες καμιά ευχή να σε προδώσω

Γιατί στα μάτια μου έχω την άμμο από τα ταξίδια

Γυρίζω πίσω στο ποτάμι για να πάρω

Λίγο νερό για τις πληγές μου στη ψυχή

Και να πληγώσω με τα μάτια μου τον Χάρο

Πριν ταξιδέψω στης πατρίδας τη σιωπή

Αυτό σου έμαθαν να αγαπάς

Είναι μια φυλακή μέσα στους τοίχους

Να λες σε όλα ναι να μη μιλάς

Να μουτζουρώνεις τη φωνή σου μες τους ήχους

Αυτό σου έμαθαν να αγαπάς

Είναι μια καρδιά χωρίς τους χτύπους

Μες τη σιωπή να ζεις και να γερνάς

Να κολυμπάς μέσα στα κύματα του μίσους

Κοιτάζω τα σύννεφα να μουτζουρώνουν το φεγγάρι

Το λεωφορείο για το μέλλον στο γκρεμό

Άμα πονάς και αν με θυμάσαι

Το πρώτο αστέρι έπεσε και είμαι εδώ

Σάκης Αθανασιάδης

(Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή ‘Οι ανάσες των εραστών’, που κυκλοφορεί σύντομα από το Βιβλίο.Net)