Στον παιδικό μου φίλο!

 Άσε ψυχη μου αφθονο το δακρυ να κυλησει!...


Την τεχνη του αφιερωσε στη γελοιογραφια
φορες φορες με ρωταγε για την ορθογραφια
τα σκιτσα του φαινοτανε, θα αφησουν εποχη
ωσπου τον πηρε μακρυα, Αναθεμα!, το "Χ"

Σου 'δινε αγαπη απ' την αρχη χωρις να βαζει ορους
η γεναιοδωρια του, γεματη, διχως φορους
και στα καλα και στα ασχημα σου μοιραζε γαληνη
ο λογος του ηταν βαλσαμο, για τις πληγες μορφινη

Όλο το βραδυ ο ανεμος φυσουσε με θυμο
χτυπαει το τηλεφωνο με κομπο στο λαιμο
τρεμει η φωνη απεναντι με πονο και σκοταδι
τρομακτικος ο ηχος της, χωρις στοργη και χαδι

Με μια τεραστια καρδια, να δινει με μανια
μα τωρα αυτη τον προδωσε, Θεε μου, τι ειρωνια
εφυγε ετσι ξαφνικα χωρις να ενοχλησει
ασε ψυχη μου αφθονο το δακρυ να κυλησει!

Θανάσης Βορδός