Η αιώνια μοναξιά των άστρων

Η αιώνια μοναξιά τους στεφανώνει τις νίκες μας...

 

Όσοι δεν πρόλαβαν να ζήσουν μα κουράστηκαν ήδη

και με παράπονο κινήσαν για το μεγάλο ταξίδι

επιστρέφουν μια μέρα κοντά μας και πάλι

γιατί η πίκρα στην ψυχή τους είν' όσο ο κόσμος μεγάλη

Κάποιοι θα 'ρθουν σαν σταγόνες ανοιξιάτικης βροχής

κάτι απογεύματα του Απρίλη που 'ναι ο ουρανός βαρύς

να ποτίσουν τη γη που ποτέ δεν τους δέχτηκε

να ξεπλύνουν το αίμα που τόσο άδικα ξοδεύτηκε

Άλλοι έρχονται σαν του πελάγους αφρισμένα κύματα

τα μεσημέρια του Σεπτέμβρη κι ακολουθούν τα βήματα

των ηττημένων, των ηρώων και των μοναχικών

τραγουδούν το τραγούδι των χαμένων αδελφών

Όσοι ονειρεύτηκαν πολύ μα τα όνειρά τους προδόθηκαν

και είναι αμέτρητες εκείνες οι φορές που πληγώθηκαν

επιστρέφουν σαν όνειρα και γυρίζουν στον ύπνο μας

σαν τριαντάφυλλα άγρια που φυτρώνουν στον κήπο μας

Και όσοι φύγαν με το πιο μεγάλο παράπονο

γίνονται αστέρια, τα πιο φωτεινά στον ουρανό

πολεμούν το σκοτάδι και φωτίζουν τις νύχτες μας

η αιώνια μοναξιά τους στεφανώνει τις νίκες μας

Νίκος Σουβατζής