Εγώ και η σκιά μου

Τι θέλεις πια , άσχημη μαύρη χήρα ...;

Πήρα το δρόμο το στερνό και τη σκιά μου κυνηγώ

Τάχα πως θα την πιάσω .

Μ ’ αυτή ξεφεύγει διαρκώς γίνεται σύννεφο, καπνός

Με κάνει να τα χάσω .

Μου γίνε βάρος δεν αντέχω , δεν θέλω πια να τη

βλέπω , στο πυρ και στο ανάθεμα να πάει , άγρια

Την προτρέπω , μα αυτή επιμένει . Τη μια είναι πίσω

μου , την άλλη εμπρός πως τα φέρε έτσι ο καιρός να

Σκέπτομαι είμαι ζωντανός η βρίσκομαι σε πλάνη ;

φύγε , φύγε , λοιπόν , μη μου ξυπνάς το παρελθόν ,

Άσε μόνο στο παρόν , τι θέλεις πια , άσχημη μαύρη χήρα .

Πως θα’ θελα να κανα μια ευχή , τι ; να σε έβαζα

Σε ένα κλουβί , να σ’ αποχωριστώ άσπονδη φίλη

μου για πάντα να γλιτώσω.

Αντώνης Μινάρδος
 Από τη συλλογή «Φεύγω μακρυά»