Τα τραγούδια είναι ο
καθρέφτης όχι της εποχής μας, αλλά αυτού που αντέχουμε να ζήσουμε...
Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί γίνεται ό,τι γίνεται στην Ελλάδα τα
τελευταία χρόνια και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, δεν έχει
παρά να ακούσει ένα μουσικό σταθμό στο ραδιόφωνο. Όχι τα χλεχλέδικα,
ούτε τους βαρυνταλκαδιάρηδες. Τα δικά μας εννοώ, τα 'ποιοτικά'.
Θα ανακαλύψει το εξής:
Τα τραγούδια που παίζονται, είναι στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος με αυτά πριν από 10 - 25 χρόνια. Η ίδια λυρική ευαισθησία, η ίδια μελαγχολία στην ψυχή, η ίδια αίσθηση του χιούμορ ακόμη - ακόμη, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα, πολύς (ανίκατος και ανικανοποίητος) έρωτας...
Εν τω μεταξύ κάτω απ' το μπαλκόνι μας άνθρωποι κάνουν ουρές στους κάδους απορριμάτων, παππούδες κοιμούνται μες στο κρύο στα παγκάκια, στους γύρω ορόφους οικογένειες πετιούνται στους δρόμους, αδέρφια και ξαδέρφια μεταναστεύουν καραβιές στο εξωτερικό και προσφυγόπουλα αργοπεθαίνουν ασυνόδευτα στις λάσπες.
Ήθελα να 'ξερα: οι καλλιτέχνες μας μόνο το αγλάισμα της ψυχής τους αφουγκράζονται; Μια ματιά έξω απ' το παράθυρο δεν ρίχνουν; Ή αυτό που βλέπουν δεν τους συγκινεί;
Και μετά μας φταίνε τα πουλάκια του Φαμπρ...
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ευθύνονται (μόνο) οι καλλιτέχνες. Γιατί ακόμη κι αν γράφονται (που γράφονται, όχι πολλά, αλλά εν πάσει περιπτώσει γράφονται, απλά σχεδόν πάντα μένουν στην αφάνεια) τραγούδια με το 'αχ' και το 'γαμώτο' της πίκρας και της δίψας, 'δεν τα ζητάει ο κόσμος'.
Τι γίνεται ρε παιδιά;
Στη δεκαετία του '30 όλα ήταν σκατά, αλλά ο κόσμος τραγουδούσε 'όσοι γεννούν πρωθυπουργοί, όλοι τους θα πεθάνουν...' Το '60 έφευγε κάποιος στην Γερμανία και η γειτονιά τον αποχαιρετούσε με Καζαντζίδη και 'Φεγγάρι μάγια μου 'κανες...' Ακόμη και στην πρασινη μούχλα του '80 που μεγάλωσα εγώ, είχαμε τον Άσιμο και τον Αγγελάκα να μας τραβάνε το αυτί, είχαμε τους Κατσιμιχαίους να μεταφράζουν την δυστυχία της πόλης...
Σήμερα...;
Κακά τα ψέματα αδέρφια. Αν θέλει κάποιος να αντιληφθεί γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και γιατί δεν παίζει να αλλάξει αυτό, ας παρατηρήσει προσεκτικά τα τραγούδια που ακούμε. Τα τραγούδια είναι ο καθρέφτης όχι της εποχής μας, αλλά αυτού που αντέχουμε να ζήσουμε.
Και, δυστυχώς κατά πώς φαίνεται, ούτε την πραγματική αλλαγή αντέχουμε να ζήσουμε, ούτε την πίκρα μας αντέχουμε να τραγουδήσουμε...
Ε, αυτό το 'αχ' κι αυτό το 'γαμώτο' που φοβόμαστε να βγάλουμε απ' το στόμα μας, μοιραία θα μας εκδικούνται μια ζωή, τυλιγμένα σαν θηλιές γύρω απ' το λαιμό μας.
Γ Γ
Θα ανακαλύψει το εξής:
Τα τραγούδια που παίζονται, είναι στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος με αυτά πριν από 10 - 25 χρόνια. Η ίδια λυρική ευαισθησία, η ίδια μελαγχολία στην ψυχή, η ίδια αίσθηση του χιούμορ ακόμη - ακόμη, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα, πολύς (ανίκατος και ανικανοποίητος) έρωτας...
Εν τω μεταξύ κάτω απ' το μπαλκόνι μας άνθρωποι κάνουν ουρές στους κάδους απορριμάτων, παππούδες κοιμούνται μες στο κρύο στα παγκάκια, στους γύρω ορόφους οικογένειες πετιούνται στους δρόμους, αδέρφια και ξαδέρφια μεταναστεύουν καραβιές στο εξωτερικό και προσφυγόπουλα αργοπεθαίνουν ασυνόδευτα στις λάσπες.
Ήθελα να 'ξερα: οι καλλιτέχνες μας μόνο το αγλάισμα της ψυχής τους αφουγκράζονται; Μια ματιά έξω απ' το παράθυρο δεν ρίχνουν; Ή αυτό που βλέπουν δεν τους συγκινεί;
Και μετά μας φταίνε τα πουλάκια του Φαμπρ...
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ευθύνονται (μόνο) οι καλλιτέχνες. Γιατί ακόμη κι αν γράφονται (που γράφονται, όχι πολλά, αλλά εν πάσει περιπτώσει γράφονται, απλά σχεδόν πάντα μένουν στην αφάνεια) τραγούδια με το 'αχ' και το 'γαμώτο' της πίκρας και της δίψας, 'δεν τα ζητάει ο κόσμος'.
Τι γίνεται ρε παιδιά;
Στη δεκαετία του '30 όλα ήταν σκατά, αλλά ο κόσμος τραγουδούσε 'όσοι γεννούν πρωθυπουργοί, όλοι τους θα πεθάνουν...' Το '60 έφευγε κάποιος στην Γερμανία και η γειτονιά τον αποχαιρετούσε με Καζαντζίδη και 'Φεγγάρι μάγια μου 'κανες...' Ακόμη και στην πρασινη μούχλα του '80 που μεγάλωσα εγώ, είχαμε τον Άσιμο και τον Αγγελάκα να μας τραβάνε το αυτί, είχαμε τους Κατσιμιχαίους να μεταφράζουν την δυστυχία της πόλης...
Σήμερα...;
Κακά τα ψέματα αδέρφια. Αν θέλει κάποιος να αντιληφθεί γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και γιατί δεν παίζει να αλλάξει αυτό, ας παρατηρήσει προσεκτικά τα τραγούδια που ακούμε. Τα τραγούδια είναι ο καθρέφτης όχι της εποχής μας, αλλά αυτού που αντέχουμε να ζήσουμε.
Και, δυστυχώς κατά πώς φαίνεται, ούτε την πραγματική αλλαγή αντέχουμε να ζήσουμε, ούτε την πίκρα μας αντέχουμε να τραγουδήσουμε...
Ε, αυτό το 'αχ' κι αυτό το 'γαμώτο' που φοβόμαστε να βγάλουμε απ' το στόμα μας, μοιραία θα μας εκδικούνται μια ζωή, τυλιγμένα σαν θηλιές γύρω απ' το λαιμό μας.
Γ Γ
Αλλά και αυτού που αντέχουν να ζήσουν αυτοί που γράφουν αυτά τα τραγούδια τώρα... Ποιοι γράφουν τώρα τραγούδια και θα έπρεπε να είναι πνευματικοί ηγέτες ; Οι σημερινοί τριαντάρηδες, που γεννήθηκαν όταν άρχισε να χτίζεται η περίοδος της λαμογιάς και της προσδοκίας του εύκολου πλουτισμού. Η περίοδος του όλα πάνε καλά, η περίοδος που αν έχεις κάποιο γνωστό, μη νοιάζεσαι, κάτι θα γίνει. Την ίδια ώρα, ο Άσιμος προσπαθούσε να δείξει τα τραγούδια του στη Λήδρα και πήγαιναν να τον δουν κάποιοι λίγοι όπως εγώ και φαντάζομαι απ' όσα λες και εσύ. Πότε ό Άσιμος έβγαλε δίσκο ; Όταν κάποιοι είδαν ότι μπορούν να κονομήσουν από τα τραγούδια του. Δεν έγινε με τους όρους του. Δεν έγινε όπως το φανταζόταν. Τι να γράψουν τώρα αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν αυτή την περίοδο ; Νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε κάτι από τα παιδιά που γεννήθηκαν από το 2010 και μετά και από αυτά που θα γεννηθούν τα επόμενα χρόνια γιατί φοβάμαι ότι έχουμε να δούμε κι άλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή