Κάποτε

Και μ΄ αυτά θα ταξιδέψω  στη σκιά του παραδείσου...

Κάποτε που μ΄ αγαπούσες είχες πάντα υπακοή

και μια πρωινή ρωτούσες… τι ‘ναι άραγε η ζωή?

κι εγώ γύρισα και σου ΄πα… γι΄ άλλους είναι η πνοή,

γι΄ άλλους το ποτό κι η δόξα και η κάθε επιρροή

μα για μένα πού ‘σαι δίπλα, πάντοτε θα είσαι εσύ.

Τώρα π΄ άλλαξες τη θέα και τον άλλο αγαπάς

κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε την καρδιά μου αν σκιρτάς

αν εγώ πονάω τόσο όταν άλλονε τσιμπάς

κι αν μπορώ να πάω για ύπνο όταν άλλον ακουμπάς,

άραγε τα ίδια λόγια 'σύ μπορείς και τα σκορπάς?

Όμως δεν θ΄ αναταράξω τώρα πια την ύπαρξή σου

κι ούτε θα σου πω με πίκρα… έλα και απολογήσου,

θα κρατήσω στην καρδιά μου μια γλυκιά ανάμνησή σου

αγκαλιά με ένα γλυκό  και το πιο θερμό φιλί σου

και μ΄ αυτά θα ταξιδέψω  στη σκιά του παραδείσου.

Κώστας Πλασταράς