Δεν με χωράει το σώμα μου

Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν, αγνοώντας...
 

Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω.
Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό.
Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω.
Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο.
Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής.
Η ροή της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου.
Τώρα που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο,
κόκκινο, σαν φωτιά. Όλα τ’ άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα.
Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν,
αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και την τριγωνομετρία.


Γιάννης Κοντός
Από τη συλλογή «Φωτοτυπίες», εκδ. Κέδρος, 1987.