Ο Χριστός της λάσπης

Και μόνο όσοι ναυαγήσαν στην αγάπη θα αναστήσουν τον Χριστό... Μες απ’ τη λάσπη…

Τις γλώσσες όλες των ανθρώπων αν μιλάς,

άμα δεν νιώσεις τη γλώσσα της αγάπης

είκοσι αιώνες τον Θεό θ’ αναζητάς

μα θ’ αγνοείς για πάντα τον Χριστό της λάσπης…

Ρούχα μεταξωτά, κασμίρια κι αν φορώ

μα αν δεν χωρέσω στο ρούχο της αγάπης

μέσα στην τσέπη μου θα κλείνω τον Θεό

μα δεν θ’ ανοίγομαι στον Χριστό της λάσπης…

Η παρέλαση ξεκινά

κύμβαλο αλαλάζον

ο άνθρωπος περνά.

Στου καιρού την παγωνιά

οι μέρες, δες, αλλάζουν

μα μένει η σκοτεινιά…

Και μόνο όσοι ναυαγήσαν στην αγάπη

θα αναστήσουν τον Χριστό μες απ’ τη λάσπη…

Μέσα στη λίμνη σου τα μάτια μου κοιτώ

μέσα στα μάτια σου αγαπώ το είδωλό μου

μα απ’ το κελί μου αν δραπετεύσω, θα χαθώ

στης λάσπη τον Χριστό, εδώ… στον διπλανό μου…

Η παρέλαση ξεκινά

κύμβαλο αλαλάζον

ο άνθρωπος περνά.

Στου καιρού την παγωνιά

οι μέρες, δες, αλλάζουν

μα μένει η σκοτεινιά…

Και μόνο όσοι ναυαγήσαν στην αγάπη

θα αναστήσουν τον Χριστό μες απ’ τη λάσπη…

Γιώργος Γκρίλης

(Μία απόπειρα έμμετρης προσέγγισης στον ανυπέρβλητο Ύμνο της Αγάπης του Απ. Παύλου μέσα από το σήμερα)