Μοιάζει η ψυχή μου ενυδρείο

Μόνος μες στο πλήθος ,σαν αρχαίος μύθος...

 Νοιώθω το σώμα μου παροπλισμένο πλοίο να τρίζει όπως τα δόντια μου απ’ το κρύο.

Τα χεριά μου στις τσέπες και σαν τους δραπέτες τριγυρνώ εδώ κι εκεί.
Κάτι μου τρώει τα σωθικά μάλλον κρυμμένα μυστικά ,αρχέγονα μα νηστικά.
Έπεσε το σκοτάδι ,ζητώ ένα χάδι μα που να το βρω, εδώ στην ερημιά στην παγωνιά του πουθενά.

Έπιασε να βρέχει κι εγώ σαν τον κλέφτη ψάχνω κάπου να κρυφτώ.
Οι φίλοι μου λένε αντίο μα η ψυχή μου ενυδρείο κοιτά τα ψάρια στο βυθό.
Βουλιάζω απ’ τα κύματα οι παλμοί μου εκατό, κάνω ότι μπορώ να σωθώ.
Το δωμάτιο μου κρυερό ψάχνω το κονιάκ στη γωνιά μήπως ζεσταθώ.
Το ποτήρι μου γεμάτο το πίνω μια άσπρο πάτο.
Στο δωμάτιο οι τοίχοι φθαρμένοι, φωτογραφίες παλιές ,μου ’ρχεται να κλαίω,
σου ’ρχεται να κλαις.

Πως πέρασαν τα χρόνια ,πως γίνανε χθες.
Πως τα ’φερε έτσι ο καιρός να μείνω μόνος κι ορφανός.
Μάνα δείξε μου το δρόμο χάνομαι σ’ αυτόν τον κόσμο δε βαστώ.
Ένα όνομα δυο λέξεις πες μου εσύ ποιο να διαλέξεις ,την ηλιαχτίδα του θέρους,
η μια οπτασία που χάνεται στο κενό.
Μένω εκστατικός μια νεράιδα σε χαράδρα στο χείλος του γκρεμού.
Όλα αλλάζουνε με μιας σαν κήπος μυστικός, πεταλούδες πολύχρωμες λαμπερές
μέσα στο χιόνι, μοιάζουνε λευκοί χρησμοί , μήπως μας λεν πως η άνοιξη αργεί και χάνονται στο δάσος.
Πως να προλάβεις την αγάπη που τρέχει πάνω στις ράγες του τραίνου και συ δεν έχεις εισιτήριο κι ας ψάχνεις το μυστήριο και τη μυσταγωγία της χαράς.
Μόνος μες’ στο πλήθος ,σαν αρχαίος μύθος, ακολουθάς τα βήματα, μετρώντας τα θύματα, ακούγοντας τα κρίματα άλλων εποχών.

Την ώρα της σιωπής ,πρόσεξε μη χαθείς ,υπάρχει παράδεισος στη γης
τον Οδυσσέα ρώτησε τον ταλαιπωρημένο που ’ψαχνε την Ιθάκη χρόνια κι ένοιωσε τη γαλήνη
πίνοντας νερό απ’ τη δικιά του κρήνη.
Αντώνης Μινάρδος - Από τη συλλογή «Φεύγω μακρυά»