Σαλονικιός καρντάσης

Και τον καημό μαχαίρωνα στου ονείρου μου τη ζάλη...


Γεννήθηκα μες τη βροχή
σε λασπωμένη αλάνα
του λέοντα την εποχή
την αστραπή είχα μάνα

Μέσα σε μαύρα σύννεφα
ήπια το πρώτο γάλα
και της βροντής της έγνεφα
να πει τραγούδια κι άλλα

Η μάνα μου με κοίμιζε
σε αφρατένιο στρώμα
μα η μοίρα μου ετρικύμιζε
και μ' εριχνε στο χώμα

Στέριωσα νύχτα με βροχή
είχα μαμή τσιγγάνα
του λέοντα την εποχή
τη φλόγα παραμάνα

Έπαιζα με τους κεραυνούς
κρεμιόμουν απ' τα αστέρια
και μ' αγροβόριδες τρανούς
πιανόμασταν στα χέρια

Ανδρώθηκα στις πορφυρές
πλαγιές του Ωραιοκάστρου
χαμένος μέσα στις σιωπές
ενός θλιμμένου άστρου

Μα τα φτερά μου φτέρωνα
από φωτιά κι ατσάλι
και τον καημό μαχαίρωνα
στου ονείρου μου τη ζάλη

Γιατί είμαι εγώ της αστραπής
γέννημα γιος της πλάσης
τ' ανέμου είμαι ο γητευτής
Σαλονικιός καρντάσης

Αναστάσιος Ακρίτας