Ομόνοια και Πειραιώς γωνία...

Θα γράψουνε πως ήταν νοθευμένη κι έκλεισες μόλις χθες τα δεκαεννιά...



Σκιά του δρόμου διχασμένη
ισορροπείς σε όψεις αιχμηρές
η άσπρη σκόνη σαλεμένη
χορεύει στου μυαλού τις εγκοπές.

Στην άσφαλτο η ελπίδα πεταμένη 
το βλέμμα αποκαΐδια απ' τη φωτιά 
την πλάνη ζητιανεύεις--σε προσμένει
πουτάνα με μαγιάτικα φιλιά. 

Ατάιστα στον τοίχο αφημένα
δραπέτευσαν τα όνειρα καθώς
φτερούγισαν δεν σου μείνε καν ένα
να ρίξει στο σκοτάδι λίγο φως 

Αναίτιοι λοξοδρομούν με υποψία
το χάος ν’ αλώσουν δεν τολμούν
σαν τον νεκρό.... σαν σε κηδεία
με δέος όλοι σε κοιτούν 

Ομόνοια και Πειραιώς γωνία
γυμνή σε είδα κοινωνία
ξυπόλυτη μ’ ένα ταμλά στο χέρι
ξεπούλαγες τον Κώστα και τη Μαίρη

Το πρόσωπο σου είδα στον καθρέπτη
μάσκα από σάρκα και οστά
είδα τον χάροντα τον κλέφτη
να κλαίει μ΄ αναφιλητά

Αδέσποτη η ανάσα πεταμένη 
σε βρήκαν σωριασμένο στη γωνιά
θα γράψουνε πως ήταν νοθευμένη
κ΄ έκλεισες μόλις χθες.. τα δεκαεννιά

Ομόνοια... και Πειραιώς γωνία
γυμνή σε είδα κοινωνία
Ρακένδυτη με ξύλινο μαχαίρι
σημάδευες την Άννα, τον Λευτέρη.
Στο σάπιο σου τεφτέρι

Αναστάσιος Ακρίτας