Της Κασσιανής

Που να βρω άξιο φιλί στα πόδια σου ν’ απλώσω...;


Χωρίς φεγγάρι ο έρωτας κι οι νύχτες δίχως τέλος
της αμαρτίας η ορμή φαρμάκι είναι και βέλος
Όμως Εσύ που σύννεφα τις θάλασσές μας κάνεις
σαν δάκρυ από τα μάτια μου, δες, τρέχει ο Ιορδάνης

Σε ποια άβυσσο με τράβηξε της Εύας το μεθύσι
στης Κόλασής μου το κελί ποιος φόβος μ’ έχει κλείσει;
Όμως Εσύ που στόλισες τον ουρανό με αστέρια
δες μια ψυχή που έκρυψα μες στ’ ακριβά σου χέρια

Που να βρω άξιο φιλί στα πόδια σου ν’ απλώσω;
Τα μαύρα μου μαλλιά χαλί μυρώνω για να ‘ρθεις…
Όσο βαθιά σε πρόδωσα, σ’ έχω λατρέψει τόσο
στη γη μου εδώ σταυρώθηκες, εδώ θ’ αναστηθείς


Γιώργος Γκρίλης