Παναγιά της προσφυγιάς

 Πίσω από το δέρμα κι απ' το χρώμα είσαι Εσύ...


Νύχτα. 
Βρέφος στον κόρφο κουρνιασμένο 
νογά τους χτύπους της καρδιάς της και ηρεμεί. 
Δεν κλαίει, δεν κοιμάται, 
αφουγκράζεται τον κόσμο και λυπάται. 
Εκείνη ήσυχη, σαρανταπληγιασμένη, 
δυο μάτια κάρβουνα στα δάκρυα έχουν σβήσει, 
τα χέρια και τα πόδια μια πληγή, 
μα για χάρη του παιδιού της προχωρεί. 
Ξεσπά σε κλάματα το βρέφος. 
Πολλά αβάσταχτος του φάνηκε ο δρόμος, 
πολλά αβάσταχτος του φάνηκε ο κόσμος. 
“ Σε τι ανθρώπους μάνα με οδηγείς; 
Πλανάται το μίσος στον αγέρα. 
Θα με σταυρώσουν μάνα! Θα με σταυρώσουν!” 
Πιάνει η μάνα του να κλαίει. 
Ξέρει καλά μα δε μιλεί. 
“ Σώπα παιδί μου, σώπα! Και κάμε υπομονή.” 

Άσπλαχνοι άνθρωποι στο κατόπι τους, 
μα πιο ανήλεοι στους τόπους όπου πάνε, 
θεριά και τέρατα θα τρέξουν να τους φάνε. 
Αχ! Ό,τι δεν ξέρουν πως λατρεύουν να μισούν! 
Τη φύση την αιώνια μαρτυρούν της ράτσας: 
κάκητα, έχθρα και συφέρον. 
Γι' αυτό η μοίρα του ανθρώπου έχει γραφτεί: 
από το ίδιο του το χέρι θα σφαχτεί! 

Κακομοίρη άνθρωπε! 
Τα μάτια έχεις ανοιχτά, μα την καρδιά σφαλιχτή. 
Ξύπνα πριν να' ναι αργά! 
Δεν είναι πρόσφυγες ή μουσουλμάνοι. 
Δεν είναι Σύριοι μήτε Σαρακηνοί. 
Είναι Άνθρωποι! 
Πίσω από το δέρμα κι απ' το χρώμα είσαι Εσύ! 
Πίσω απ΄τη γλώσσα, τη θρησκεία είσαι Εσύ! 
Εσένα αφήνουν τα βαπόρια να παλεύεις με τα κύματα! 
Το δικό σου παιδί ξεβράζει η θάλασσα νεκρό στην αμμουδιά! 
Τη δική σου φαμελιά ξεκλήρισε ο πόλεμος! 

Κι η γυναίκα 
που βαδίζει τη νύχτα πεινασμένη, 
με το γιο της για σφαχτάρι στα χέρια 
κι αυτή, άμοιρε, Εσύ είσαι! 
Είτε βαστά στα χέρια της το νιόγεννο Χριστό, 
είτε ένα προσφυγόπουλο που' χει μοίρα να μισιέται. 
Είτε είναι η Παναγιά, 
είτε μάνα που την πνίγει η προσφυγιά.


Νίκος Σφηνιάς