Πατέρα

Δεν μεθάω πια με το κρασί μόνο με το φεγγάρι...

 

Δεν μεθάς μόνο με κρασί

μεθάς και με φεγγάρι

μου ‘λεγες εσύ, πατέρα.

Έξω από όρια στενά

χτυπά πιο δυνατά η καρδιά

 ήταν τα λόγια σου, τα σοφά.

Μα αργεί απόψε να φανεί

η γλυκιά σου η μορφή

στου φεγγαριού την όψη.

Άδικα ψάχνω για να δω

το πρόσωπο το λαμπερό

που χάραξαν τόσοι κόποι.

Πάρε τα αστέρια αγκαλιά,

δώστα να τα φιλήσω

διώξε το δάκρυ μου μακριά.

Της μοίρας την ανηφοριά,

όπως κι εσύ με λεβεντιά  

και λιονταριού  περπατησιά

έτσι θα περπατήσω.

Για πού το 'βαλες πατέρα;

Και η σελήνη στάζει αίμα;

Μην  ανοίγεις τα φτερά

για των αγγέλων τη γειτονιά

μην χάνεσαι στη λησμονιά σου

μην αφήνεις τα παιδιά σου.

 

Του χάρου τρέχουν τα δάκρυα,

κυλάνε από τα μάτια

μα 'συ με βήματα σπαθιά

χορεύεις μία ζεϊμπεκιά.

Σου ρίχνει κοίταγμα δειλό

παίρνει κουράγιο απ’ το χορό

και σκίζει τ' άλλα κιτάπια,

με βλέμμα που πέφτει χαμηλά

μία συγνώμη τώρα ζητά

από γυναίκα κι από παιδιά.

Ησύχασε καρδιά, μην κλαις

το ξέρεις πως αντέχεις

μ' ένα παράπονο γλυκό

γεννιέσαι και πεθαίνεις.

Δεν μεθάω πια με το κρασί

μόνο με το φεγγάρι

άδειο κλουβί η μοίρα μου

χωρίς μέσα λιοντάρι.

Μίκα Μαυρογιάννη

Από την Ποιητική Συλλογή "Μονόλογος Ανδρός'' (Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ - 2017)