Δεν έχει τέλος η απάτη

Κι αυτοί που τάχα μας χαϊδεύουν πισώπλατα μας σημαδεύουν...

Στων ανωνύμων το σωρό

σκάβουν την πέτρα για νερό

στων αφεντάδων τις συνάξεις

βγάζουν φιρμάνια και διατάξεις

και πού καιρός να καταλάβεις

τι τους χρωστάς και τι θα λάβεις.

Στις νυχτωμένες κορυφές

σβήνουν οι ελπίδες οι κρυφές

κι ένα παράξενο αχνάρι

πάντα το ίδιο το τροπάρι

μέσα σε δρόμους και πλατείες

ψάχνει για νέες ευκαιρίες.

Στους κύκλους των υποκριτών

διαβάζουν στίχους ποιητών

γι’ αγάπες κάτω απ’ το φεγγάρι

που ανθίζουν πάνω στο χορτάρι

και για κρυφά ραντεβουδάκια

σε κάποιου πάρκου τα παγκάκια.

Σε αυτό τον ξέφρενο χορό

πού να ’βρεις χρώμα καθαρό!

Δεν έχει τέλος η απάτη

που μας καρφώνουνε στο μάτι

κι αυτοί που τάχα μας χαϊδεύουν

πισώπλατα μας σημαδεύουν.

Χρήστος Θ. Παπαγεωργιου