Θλίψη της σελήνης

Απόψε σε προσκέφαλα η σελήνη ακουμπισμένη ρεμβάζει πιο νωχελικά καθώς μια καλλονή...

 

Απόψε σε προσκέφαλα η σελήνη ακουμπισμένη
ρεμβάζει πιο νωχελικά καθώς μια καλλονή
που μ' ένα χέρι ανάλαφρο χαϊδεύει αφηρημένη
τα στρογγυλά τα στήθια της προτού να κοιμηθεί

Στο ανάκλιντρο το ατλαζωτό και μαλακό σαν χιόνι
σβήνοντας πέφτει σε βαθιές, γλυκολιγοθυμιές
και τη ματιά της πάνω στ' άσπρα οράματα στηλώνει
που υψώνονται στον ουρανό, καθώς ανθοβολές

Κι όταν καμιά φορά στη γη πάνω στο λαγγεμό της
αφήνει κανένα κρυφό δάκρυο να κυλάει
 ο ποιητής που ξαγρυπνά και τη δοξολογάει

παίρνει στη χούφτα αυτό το ωχρό αργυροδάκρυό της
που τρεμολάμπει ιριδωτά σαν οπαλιού κομμάτι
και το αποκρύβει στην καρδιά, μακριά απ' του ηλιού το μάτι


Charles Baudelaire - Τα Άνθη του Κακού
Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης