το"φτασμένο"

να μη σου λέω καλημέρα με αφρόντιστα μαλλιά
έλεγε η γιαγιά μου,μία μάγισσα Σμυρνιά...
να σου δίνω το πρωί του κουταλιού γλυκό σταφίλι
να στο προσφέρω με τη γλώσσα μου μ'ένα φιλί στα χείλη
και να σου ψήνω τον καφέ στη χόβολη πικρό
η πιο γλυκιά σου ρουφηξιά μονάχα να'μαι εγώ
να τρίβω κόκκινο γεράνι για δροσιά στα μάγουλά μου
κι ένα γιασεμί στο στήθος αυτό να'ναι τ'άρωμά μου
να μη με ξέρεις πιότερο απ'την μέση μου και κάτω
και το παράπονό μου να στο λέω με ντοματόσουπα στο πιάτο
λίγο να βάψω την καρδούλα σου με κόκκινο αγάπης χρώμα
κρέμα βανίλια στο τελείωμα για να αρχίσουμε απ'το στόμα
κι ως τη δαντέλα μου να φτάσουμε λίγο πιο πάνω απ'τον μηρό
εκεί τα βρίσκει το ζευγάρι..μονολογούσε στο σκαμπό
και πλέκαν τα βελόνια της πουλόβερ του παππού μου
κι ας μην τα φόραγε ποτέ του αφού ήταν πλάι του Θεού μου
και τρέχανε τα μάτια της και βρέχαν τον λαιμό της
αυτόν που χρόνια στόλιζε μ'ένα κολιέ του αντρός της
και μην ξεχνάς να το σταυρώνεις το φαί πάνω απ'το μάτι
για να ξορκίζεις το δαιμόνιο και το κακό γινάτι
και βάλε έναν βασιλικό στη μέση απ'την κουζίνα
να τον ζαλίζει η μυρωδιά του κι όχι η δική σου γκρίνια
και κάντου γιους και δυο και τρεις και κόρη μόνο μία
μονάχα εσύ να'σαι η κυρά του κι εκείνη αδυναμία
κι όταν γυρνάει απ'τη δουλειά τα πόδια να του πλένεις
με μοσχοσάπουνο λεβάντα τους πόνους να του παίρνεις
και μην ντραπείς να του σκουπίζεις την πλάτη και το στέρνο
θα'ναι ο άντρας σου,μικρή μου,θυμήσου... το "φτασμένο"...

Κόρα Μαίη

το χαρίζω στη γιαγιά μου και στο "φτασμένο" μου