Θέλω να μπω μ’ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Και με το βλέμμα σου ταξίδια να πηγαίνω
Κι όταν αέρας θα φυσά τις βλεφαρίδες σου
Με τα μαλλιά σου τα κατάρτια μου να δένω
Θέλω να μπω μ΄ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Να εξερευνήσω τα γαλάζια βλέφαρα σου
Να’ μαι για πάντα στα σκιστά σου μεσοπέλαγα
Και για λιμάνι μου να έχω την καρδιά σου
Θέλω να μπω μ’ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Κι όταν θα κλαις δεν θα με νοιάζει να βουλιάξω
Θα κολυμπήσω με συντρίμια από το δάκρυ σου
Και στου κορμιού σου την στεριά, φωτιά θ’ανάψω
Κουκάς Γιώργος
http://stixoigiorgoukouka.blogspot.com
Θα ήθελα ν'ακουσω τη φωνή όταν θα ερμηνεύει αυτους τους στίχους..
ΑπάντησηΔιαγραφήσπασμένη..
στο βράχο..
και πνιγμένη ..
στο κύμα...
"Θέλω να μπω μ’ ένα καράβι μες τα μάτια σου
Κι όταν θα κλαις δεν θα με νοιάζει να βουλιάξω
Θα κολυμπήσω με συντρίμια από το δάκρυ σου"
Οι στίχοι του Γιώργου του Κουκά έχουν κάτι το πολύτιμο - και είναι το λιγότερο που μπορώ να πω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα από τις πρόδηλες αρετές του, την ομορφιά, την ευαισθησία, την αμεσότητα, την ισορροπία λυρισμού και έκπληξης ή τον συνδυασμό αυτοπαράδοσης και μέτρου στο συναίσθημα, είναι ένας πολύ καλός μάστορας στην δομή και στη σύνθεση του ποιήματος..
Απομονώστε τους τελευταίους στίχους της κάθε στροφής και παρακολουθείστε πως με τις δυάδες που επιλέγει να 'παίξει' καταφέρνει να υποβάλλει την εικόνα του κύματος που πλημμυρίζει την γη..
΄Μαλλιά' - 'Κατάρτια'
'Καρδιά' - 'Λιμάνι'
'Κορμί' - 'Στεριά'
Από την μία έχουμε Αυτήν: από τα 'μαλλιά' της (ψηλά), κατηφορίζουμε στην ΄καρδιά' της (βαθιά μέσα), για να καταλήξουμε στο 'κορμί' (επιφάνεια).. Να 'το το κύμα..
Κι από την άλλη η Γεωγραφία του Εγώ: από τα 'κατάρτια', στο 'λιμάνι' κι από 'κει στην 'στεριά'.. Το κύμα πλησιάζει από την θάλασσα, αγκαλιάζει το χώμα και χάνεται μέσα του..
Και μάλιστα αυτή η 'θαλασσινή περιπέτεια' βρίσκει τη λύση της με τον πιο φυσικό τρόπο, χρησιμοποιώνατας όμως την πλέον αντιθετική εικόνα: ΄φωτιά θ' ανάψω'
Και αυτή η φωτιά, σε αντίθεση με τις συνήθεις χρήσεις της λέξης ούτε καταστρέφει, ούτε ερημώνει: δεν είναι η φωτιά των καμμένων δασών (ή ψυχών), ούτε του Ροβινσώνα Κρούσου.. Είναι μια φωτιά που ζεσταίνει και που ενώνει τους ανθρώπους σε μία όμορφη και οικεία εικόνα..
Μου 'ρχονται στο μυαλό μεγάλοι τεχνίτες του στίχου, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ή ο Μάνος Ελευθερίου..
Μπράβο Γιώργο..