Τα λόγια της βροχής…

Η βροχή έχει φωνή, χίλια λόγια θα σου πει...
δες...σου λέει λόγια ξένα, μυστικά και μαγεμένα...
να κουρσέψεις τις σκιές, να χορέψεις με θεές,
να πετάξεις στον αγέρα μέσα από τις συννεφιές...
σου το λέει με τα πουλιά πως το ζητούν τα δειλινά,
νέο φυλαχτό ν’αρχίσεις, να τιμήσεις τα παλιά...
μα και πάλι τι να φτιάξεις, όλα γύρω σου γερνούν...
τους διαβάτες να ρωτήσεις, άραγε θα σου το πουν...
θα σου στείλει μια τσιγγάνα, να σε πάρει αγκαλιά...
να σφυρίξει σκοτεινά, πλανεμένα λόγια και φρικτά...
«θα σου δείξω, αν μ’αφήσεις ν’ακουμπήσω εδώ σιμά,
των Δρυίδων τα βοτάνια , συμβουλές αερικών,
μυστικά αφανισμένα των μεγάλων γητευτών...
θα σου δείξω ένα στρατί, θα σε βάλω σε χορό,
λίγες βέρβερες ακόμα κι έρχεται από το βουνό
η μορφή που περιμένεις, πάνω σε χρυσή βροντή
που εγέννησαν με πόνο οι ηλιαχτίδες το πρωί...»
πόσα τάματα θα κάνεις στο πανάρχαιο ιερό...
τα φοβάσαι...άκου με...θυμάσαι το στερνό σου φυλαχτό,
κείνο που έφτιαχνες για χρόνια ξαπλωμένη στα ρηχά,
μέρα νύχτα αφοσιωμένη στο σκοπό σου μοναχά...
χίλιες λέξεις το στολίζαν γεννημένες, φορτωμένες
μ’όλα εκείνα που θα βρεις σε εικόνες ξεχασμένες
από όνειρα κι ελπίδες, τυπωμένες σε χαρτί
φυλαγμένο στην καρδιά σου, φιλντισένιο το κουτί...
τη βροχή μην την ακούς, προσπέρνα τα μηνύματά της
να σε πνίξει έχει σκοπό, να σε δέσει εκεί κοντά της...
θα λυγίσεις, αν αγγίξεις τούτα δω τα δεσμευμένα,
ξέχνα του ουρανού τα λόγια...τα γραμμένα...
κι όχι φυλαχτά να φτιάχνεις από δω και πέρα,
μόνο μαντήλια να κεντάς ...να τα χαρίζεις του αγέρα...

Μαριάννα Κουκουμτζή