Δεν ήτανε καρδιά μου το φεγγάρι μας γεμάτο
τη νύχτα που με φίλησες και μ' ήπιες άσπρο πάτο
κι εγώ σταγόνα ευεπίφορη σε κάθε ρουφηξιά σου
στάλα τη στάλα βυθιζόμουνα στη δίψα της γουλιάς σου
και μέσα σου κολύμπαγα μ' ελεύθερο και πεταλούδα
και ουράνιο τόξο έγινα τόσα κοράλια που 'δα
κοράλια κίτρινα που κρυφά μονολογούσαν
ήταν οι μαργαρίτες που μαδούσες για να δεις αν σ' αγαπούσαν
κοράλια ασπρόμαυρα οι στιγμές με τη γιαγιά και τον παππού σου
πιο δίπλα κόκκινα κοράλια οι ντομάτες του χωριού σου
αντίκρυ πράσινα κοράλια σαν χλωρά χαμομηλάκια
τα λιβάδια που 'τρεχες μικρός με τρύπια τα μπατζάκια...
δεν ήτανε καρδιά μου το φεγγάρι μας γεμάτο
κι απ' τη βουτιά μου μέσα σου δεν είχα φως για να 'ρθω
κι έτσι για πάντα έμεινα μουτζουρωμένο ξωτικό σου
από ένα φιλί μια νύχτα που με πήρε στον βυθό σου
κι έχω εκεί κάτω την καρδιά σου ρολόι να με ξυπνάει
σ' ένα σου τικ κι ένα σου τακ όλη η ζωή μου ξαγρυπνάει
ένα πολύχρωμο φοράω κάθε νύχτα νυχτικό
μήπως με δει κάποια πανσέληνος και στο φιλί σου πάλι κυλιστώ...
Κόρα Μαίη
Το λατρευω αυτο το παραξενο και "αλλομορφο" παραμυθι!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια στην Κόρα...
από ένα μεταλλαγμενο ξωτικο!....
;-)))
Πανέμορφο όπως όλα τα δείγματα γραφής της ποιήτρια ως τώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι τίτλος..!
Κόρα Μαίη,
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικά μουντζουρωμένο το ξωτικό σου,
Με μπέρδεψε, μια και προσπαθώ ακόμη να βάλω σε τάξη τα κοράλλια με τα χαμομήλια και τις ντομάτες.
Μα εσύ αν και χαμένη στα βάθη του κορμιού του, βρίσκεις τρόπο και αναζητείς και πάλι το φιλί του.
Σαν έχεις σύμμαχο το φεγγάρι, όλα γίνονται.
Άλλωστε τι ξωτικό θα ήσουν.
Να ομολογήσω πως η πραλίνα και το "φτασμένο" είναι βαθιά μέσα μου και αυτό μόλις και μπορεί να τρυπώσει.
Ξέρω ότι το έχεις.
Ξέρω ότι η ζωή σου γυρίζει μέσα στις λέξεις και με αυτές δημιουργείς χιλιάδες ζωές.
Τα συναισθήματα μπλέκουν με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και είναι χιλιάδες αυτά που θα ήθελες να σχολιάσεις με την ποιητική σου γραφή.
Μα λίγες οι ώρες που μπορείς να αφιερώσεις σε αυτό που λέμε ώρα "εσωτερικής κατάδυσης".
Όταν δεν είμαστε απερίσπαστοι, δύσκολα φέρνουμε στην επιφάνεια μαργαριτάρια.
Χίλια ευχαριστώ δεν φτάνουν για τις υπέροχες εικόνες που μου προσφέρεις με την γραφή σου.
Συνέχισε ψυχή μου τις καταδύσεις σου κι εδώ εμείς να καρτερούμε σαν τροφοδότες οξυγόνου, όταν θαυμάζουμε τα ευρήματα, ή σαν αδιάφοροι κολυμβητές όταν τα αγνοούμε.
Την αγάπη μου.