Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Άλμπατρος



Ποίηση: Charles Baudelaire, (μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας)
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας




Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

Δισκογραφία:
Νίκος Ξυδάκης - Σωκράτης Μάλαμας (1999)



Τα άλμπατρος πεθαίνουν τρώγοντας σκουπίδια






Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2010, 09:40





Αυτές οι φωτογραφίες των νεκρών άλμπατρος τραβήχθηκαν στην κεντρική ατόλη στη μέση του Βόρειου Ειρηνικού. Η ατόλη είναι μια στενή λωρίδα άμμου, ένα κοραλλιογενές νησάκι. Εκεί τα άλμπατρος φτιάχνουν τις φωλιές τους και ταΐζουν τα μικρά τους, έως ότου αυτά γίνουν ικανά να πετάξουν και να αναζητήσουν μόνα τους τροφή.

Τα ενήλικα άλμπατρος ταΐζουν τα μικρά τους με ανθρώπινα σκουπίδια, με πλαστικά καπάκια και οτιδήποτε τους μοιάζει ότι είναι τροφή, ενώ δεν είναι. Τα μικρά μεγαλώνοντας πεθαίνουν από ασιτία, από πνιγμό και από τις τοξικές ουσίες που συσσωρεύονται στο στομάχι τους από τα σκουπίδια που έχουν φάει. Κάθε δεκαετία, εκατοντάδες πουλιά πεθαίνουν εξαιτίας της μόλυνσης των ωκεανών.

Οι φωτογραφίες που ελήφθησαν τον Οκτώβριο του 2009 αποτυπώνουν αυτή την κατάσταση. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι καθώς το κουφάρι των πτηνών αποσυντίθεται, το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι τα σκουπίδια που έχουν καταναλώσει.










Πηγή: www.chrisjordan.com

Αναδημοσίευση άρθρου από:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=93288&cid=17

2 σχόλια:

  1. Δεν έχω λόγια να σχολιάσω..καταρχήν ένα από ωραιότερα ποιήματα του Μπωντλαίρ-συγχαρητήρια για τις καταπληκτικές αναρτήσεις-επιπροσθέτως θέλω μόνο να πω το πόσο θλίβομαι στη διαπίστωση..ότι όσο μεγάλα,περήφανα και ελευθεριάζοντα είναι τα φτερά των άλμπατρος..τόσο μικρή,ιταμή και σκλαβωμένη στο"εγώ"της είναι η ψυχή κάποιων ανθρώπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για να θημηθώ ένα παλιότερο σχόλιο της Ντάλιας:

    Δεν αντεχόμαστε εμείς οι άνθρωποι..

    Μάλλον είμαστε οι χειρότεροι κάτοικοι του πλανήτη μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή