ΤΗΣ ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑΣ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ

Είχα στα γόνατα πληγές
σε κάποιες άλλες εποχές
και μια θεά με δυο φιλιά
να τις γιατρεύει.
Έβρισκα πόρτα ανοιχτή
στην κατσαρόλα το φαϊ
και δίχτυ αόρατο για να
με προστατεύει.

Της ξεγνοιασιάς οι εποχές
γίναν στη μνήμη πινελιές
κι όλο θαμπώνουν.
Κι οι έννοιες όλες οι μικρές
μπλέχτηκαν πάνω μου κι αυτές
και μεγαλώνουν.

Είχα σημάδια απαλά
σα να 'ταν λάφυρ' ακριβά
για να τα δείχνω στα παιδιά
να καμαρώνω.
Τώρα τις έχω τις πληγές
μέσ' στης καρδιάς μου τις πτυχές
και μοναχός μου τώρα πια
τις επουλώνω.

Ανατολή Παπανότη