ΑΥΤΗ Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΩΡΑ…

Πήγε τρεις.
Στην άγραφη κόλλα μεσημέρια χαράζω.
Τι ανύπαρκτη ώρα.
Κι εγώ ανυπάκουη ακόμα,
με δήθεν παραίτηση κουκουλοφόρα,
τους μικρούς Θεούς του καρμπόν,
σε κάτι βωμούς από γκρίζο μπετόν,
κυνικά κατευνάζω.

Πήγε τρεις.
Στην ακίνητη άμμο της νύχτας βουλιάζω.
Τι ανύπαρκτη ώρα.
Κι εγώ ρολόι από χώμα.
Μέσα μου δυο δείκτες φυτρώνουν,
στην έξοδο ο ένας σταματημένος
στο παρά λίγο, ο άλλος ξανά κολλημένος,
μα πάλι λάθος δείχνω το τώρα.



Πήγε τρεις.
Αυτό φταίει.
Αυτή η ανύπαρκτη ώρα.


Ζηναΐς