Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Τον πόνο μου να κλάψω θέλω, να θρηνήσω,
και σου το λέω, που μ’ αγαπάς, για να με κλάψεις
μ’ ένα στιλέτο, με φιλιά· μην όμως πάψεις
το μοιρολόι σου έν’ απόβραδο αηδονίσο.

Τον μόνο μάρτυρα να τον δολοφονήσω
ποθώ, για τον χαμό των λουλουδιών μου· πράξεις
να κάμω τον ιδρώτα μου που, αν τον σφάξεις,
σωρούς σκληρού σταριού για πάντοτε θα στήσω.

Ας μην ξετυλιχτεί τελείως το κουβάρι
τού «σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς», και εσαεί ας μείνει
ο γέρος ήλιος φλογερός, και το φεγγάρι

το αρχαίο. Αυτό που δεν μού δίνεις, ας διαβαίνει
τον θάνατο, κι ούτε ίσκιο (το ζητάω για χάρη)
στη σάρκα να μη ρίξει την τρικυμισμένη.


FEDERICO GARCÍA LORCA