Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι




Ποίηση:Κώστας Ουράνης
Μουσική - Ερμηνεία: Διάφανα Κρίνα



Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...


Δισκογραφία:
Διάφανα Κρίνα - Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές

1 σχόλιο:

  1. Σαν πεθάνω

    Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη
    όταν αντίκρυ θ'ανοίγει μες στη γάστρα μου δειλά
    ένα ρόδο-μια ζωούλα.Και θα μου κλειστούν ταχείλη
    και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

    Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν τη ζωή μου
    που η δροσιά της,κόμποι δάκρυ θα κυλάει πονετικό
    στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζει τη γιορτή ,στο άγιο χώμα που θα μου είναικρεβατάκι νεκρικό.

    Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θασκορπίσουν
    και θα αφανιστούν μακριά μου,σύννεφακαλοκαιριού.
    Όσα μ'αγαπήσαν μόνο θα'ρθουν να με χαιρετήσουν
    και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

    Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη
    η στερνή πνοή μου θα'ρθει να στο πει και τότεπια
    όση σου απομένει αγάπη,θα'ναι σα θαμπό καντήλι
    -φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.
    Μαρία Πολυδούρη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή