Μια Ομόνοια διαφορετική: δική μας και όλων μας!

Η Ομόνοια λοιπόν.
Η Ομόνοια που ξεχάστηκε, η Ομόνοια που «δεν είναι για μας», η Ομόνοια «η όξω από δω», η Ομόνοια των «πρεζάκηδων», η Ομόνοια του «είσαι τρελός που θα κατέβεις βραδιάτικα εκεί κάτω;¨. Στο πιο-κέντρο-δεν-υπάρχει της πόλης μας, στην πλατεία που θάψαμε με συνοπτικές διαδικασίες, εκεί ακριβώς δώσαμε το νέο μας ραντεβού. Στην πιο βροχερή Παρασκευή που έχουμε να θυμηθούμε εδώ και χρόνια. Αγωνιώδη μηνύματα στο site, στο facebook, «θα γίνει-δεν θα γίνει;».
Θα γίνει. Ακόμα κι αν ρίχνει καρέκλες. Κι έγινε.
Όταν αρχίσαμε να μαζευόμαστε, ένα τέταρτο πριν τις 10 το βράδυ, ο καιρός έδειχνε να έχει ηρεμήσει. Τα πρώτα κεράκια στηνόντουσαν ήδη κατά μήκος της πλατείας μπροστά από την Αθηνάς. Δίπλα, μια ομάδα αστέγων που κοιμόντουσαν πάνω από τη σχάρα εξαερισμού του μετρό για να ζεσταίνονται. Στον πρόχειρο πάγκο μας μπουκάλια κρασιά, ούζο, ποτά. Δύο θαμώνες της πλατείας πλησιάζουν. Ακούω τον ένα που ζητάει λίγο κρασί. «Φίλε δεν είμαι πρεζάκι, μην νομίζεις».
Οι κιθάρες κουρδίζονται, οι πρώτες νότες, καραμούζες, κάτι που θυμίζει βουβουζέλα. Ο κόσμος αψηφά τις πρώτες χοντρές ψιχάλες, τώρα είμαστε πολλοί. Ένας ξαφνικός θόρυβος μας κάνει να γυρίσουμε το κεφάλι προς την οδό Αθηνάς. Είναι οι ποδηλάτες του free day, της καταπληκτικής παρασκευιάτικης βόλτας που ξεκινάει από το Θησείο την ίδια ώρα και μέρα. Ειδικά γι’ αυτήν την Παρασκευή μας έκαναν την τιμή να αλλάξουν το δρομολόγιο τους και να περάσουν από την Ομόνοια για να συναντηθούμε. Και συναντηθήκαμε. Δυνατή στιγμή, μας ενώνει η πίστη σε μία Αθήνα αλλιώτικη γιατί δεν μπορούμε με τίποτα να χωνέψουμε ότι αυτή η πόλη που στριμώχνει πεζούς, ποδηλάτες στο περθώριο αποκλείεται να είναι η δική μας πόλη.
Η βροχή έχει τώρα δυναμώσει. Μαζί και οι μουσικές. Οι μεγάλες κατάλευκες ομπρέλες που έχει φέρει ο Χρήστος γίνονται ανάρπαστες, σβήνουμε όσα κεριά δεν έχει σβήσει η βροχή, μαζεύουμε τα ρεσώ στις σακούλες. Και αρχίζει η παρέλαση.
Mπροστά οι μουσικοί, πίσω ένα ανθρώπινο ποτάμι με σφυρίχτρες, ντέφι, παλαμάκια, σε έξαψη. Κατηφορίζουμε από τον πεζόδρομο της Μαρίκας Καοτοπούλη, κολλητά στον Χόντο, βγαίνουμε Χαλκοκονδύλη, Μενάνδρου, στα κτίρια με τους στοιβαγμένους μετανάστες ανάβουν τα φώτα. Βγαίνουν στα μπαλκόνια, χειροκροτούν, μας χαιρετάνε, αυτός είναι από μόνος του ένας λόγος για να γίνει αυτή η βόλτα θεσμός. Κατευθυνόμαστε προς το Μεταξουργείο, κάτω από τη Ζήνωνος, η γειτονιά είναι στο πόδι. Η βροχή δυναμώνει αλλά κανείς δεν δίνει σημασία. Στρίβουμε Κουμουνδούρου, διασχίζουμε την Πειραιώς, πιάνουμε την Ευριπίδου. Στο ύψος του Πολυιατρείου των Γιατρών του Κόσμου (εδώ έχουν βρει καταφύγιο κακοποιημένες γυναίκες), το κτίριο «φωταγωγείται» σχεδόν αυτόματα. Δεν έχει μπαλκόνια,ο κόσμος συνωστίζεται πίσω από τις τζαμαρίες, πολύ γρήγορα αρχίζουν να χορεύουν. Οι μουσικοί αναδιοργανώνονται, παίρνουν θέση ακριβώς κάτω από το κτίριο των Γιατρών και αρχίζει μία κανονικότατη «καντάδα». Πάνω ξεκινάει κανονική γιορτή. Είμαστε όλοι μαζί κι ας μας χωρίζουν μερικοί όροφοι. Η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς.
Θα συνεχίσουμε μέχρι την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και το Σύνταγμα. Θα διαλυθούμε «ησύχως» με την ενδόμυχη επίγνωση πως όλα είναι μπροστά μας. Την Παρασκευή, όπως και το προηγούμενο Σάββατο στην πλατεία Κοτζιά, δώσαμε το μήνυμα πως δεν ξεχνάμε ότι ξεχάσαμε (ή ξεγράψαμε) ένα αδιανόητα μεγάλο κομμάτι του κέντρου της πόλης μας. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τουλάχιστον από εμάς.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Φλαμιάτος










Αναδημοσίευση από το site των Atenistas:
http://www.atenistas.gr/?p=1519

και ναι:
είμασταν κι εμείς εκεί!!!