Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Λιγμέ μου...



Θυμάμαι σαν τώρα
Το άρωμα της πρώτης μας βραδυάς.
Κοιμάμαι στο στρώμα
Σε πούπουλα μορφές διπλής σκιάς.

Λιγμέ μου, να ζήσεις
τυφλές ελπίδες γύρω να σκορπάς.

Να μάθεις, μαθαίνεις
το στεναγμό μου που ‘χει ερωτευτεί.
Μην τάξεις, να αρπάξεις
τα τάματα τα ξένα που ‘χεις βρει.

Λιγμέ μου, να ψάξεις
Τα ματια μου που γέννησαν βροχή.

Mη μένεις, μη μείνεις
Μες την καρδιά μου πλέξε τον ιστό.
Μην κλάψεις, να κάψεις
Την αύρα σου που σβήνει στο σταυρό.

Λιγμέ μου, να φύγεις
Να μπεις σε άλλα στήθη και καημό.


Μαριάννα Κουκουμτζή

2 σχόλια:

  1. Μαριάννα μου

    τέτοιους λιγμούς να μας χαρίζεις.. κι αν χρειαστεί.. να κλαις.. Πως αλλιώς τα μάτια να γεννήσουν τη βροχή εξάλλου..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καποιες φορές οι ιστορίες και τα δάκρυα των άλλων είναι πιο σημαντικά από τα δικά μας...

    Δε φοβάμαι να κλαίω, φοβάμαι μηπως πάψουν να με αγγίζουν και να με εμπνεουν τα δακρυα των άλλων...φοβάμαι στις μερες που ζούμε μήπως χάσω την ανθρωπιά μου.Για αυτό παλεύω...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή