Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Αριάδνη



Το βλέμμα της Αριάδνης περιπλανιόταν από το τελευταίο θρανίο που πάντα προτιμούσε να κάθεται, στην αυλή του σχολείου. Παρατηρούσε τα μικρά παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα κυνηγητό καθώς και τα μεγαλύτερα της έκτης που περιβρέχονταν με μπουγέλα. Ήταν μόνη της στην αίθουσα. Όταν σήμανε το τελευταίο κουδούνι της σχολικής χρονιάς, όλη η τάξη ξεχύθηκε με ένα βουητό στο προαύλιο. Η δασκάλα δεν πήρε είδηση ότι η Αριάδνη έμεινε καρφωμένη στη θέση της, σαν άγαλμα.
Στο σπίτι οι γονείς και τα αδέλφια της γνώριζαν για αυτήν την ιδιαίτερη μέρα και έστρωναν τραπέζι προς τιμήν της τελειόφοιτης. Στην αυλή όμως ποτέ δεν την περίμενε κανένας. Σε αντίθεση με τ’ άλλα παιδιά που είχαν κάποιο δικό τους να τους απλώσει το χέρι για την επιστροφή τους.
Κοίταζε τα μουσκεμένα αγόρια και κορίτσια που χαίρονταν τις πλάκες με τα νερά και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της γιατί δεν θα είχε ποτέ τέτοια χαρά. Στη τρίτη δημοτικού τέλειωνε η σχολική της σταδιοδρομία.
Είχε μάθει πλέον αριθμητική και αυτό ήταν αρκετό για μια «επιτυχημένη καριέρα». Έτσι την είχαν δασκαλέψει από το σπίτι της. Η ίδια τους δήλωσε ότι δεν έμαθε καλά τη διαίρεση και θα ήθελε γι’ αυτό να συνεχίσει το σχολείο. Μάλιστα, τους είπε, ότι θα μάθει όλη την αριθμητική των μεγάλων σχολείων. Ο πατέρας της, εκείνη την ημέρα, αφού την κοίταξε υπό γωνία, ξέσπασε σε ένα βροντώδες γέλιο που σείστηκε ο τόπος. Όσο για την διαίρεση, δεν έδωσε και μεγάλη σημασία. Ήταν σίγουρος ότι θέλοντας και μη, θα τη μάθαινε από τα μεγαλύτερα αδέλφια της.
Η Αριάδνη ήταν το πέμπτο παιδί κατά σειρά ενώ ακολουθούσαν άλλα τρία αδέλφια και ένα στη κοιλιά της μητέρας της. Στην παραγκούπολη των τσιγγάνων η πολυτεκνία σήμαινε μεγαλύτερο εισόδημα για τον πατέρα που ήταν αρχηγός της οικογενειακής επιχείρησης. Τα μικρότερα παιδιά χρησίμευαν ως ζητιάνοι, ενώ τα μεγαλύτερα που γνώριζαν αριθμητική απασχολούνταν στο παραεμπόριο, γύρω από τις λαϊκές αγορές ή τα παλιοσίδερα.
Η Αριάδνη σκούπισε τα δάκρυά της και έβγαλε από τη τσάντα της ένα φύλλο χαρτί και μια πένα. Ήταν ο δικός της καμβάς. Έκατσε χάμω κολλητά στο τοίχο για να μην φαίνεται και άρχισε να τραβά απροσδιόριστα, μικρές ασυνεχείς γραμμές προσπαθώντας να τους δώσει κάποιο σχήμα μέσα από την φαντασία της.
Ήταν μια τελευταία υποχρέωση που είχε για τη δασκάλα της. Να της δώσει τη δική της ζωγραφιά. Η καλύτερη από όλη τη τάξη, τους είχε πει, θα βραβεύονταν την επόμενη χρονιά, μόλις θα άνοιγε το σχολείο. Αλλά η Αριάδνη ήξερε ότι γι’ αυτήν δεν θα υπήρχε άλλη χρονιά και απέφυγε να παραδώσει έργο της. Τώρα, θα το άφηνε απλώς επάνω στην έδρα, μήπως και το έβλεπε το Σεπτέμβριο η δασκάλα της. Όχι τόσο για να κερδίσει το βραβείο, όσο για να γνωρίσει ποια ήταν στ’ αλήθεια και να μάθει το πραγματικό της όνομα, με το οποίο θα υπέγραφε στο χαρτί: ‘’Αϊσέ’’
Ναι! Αυτό ήταν το όνομά της: Αϊσέ. Το ‘’Αριάδνη’’ το υιοθέτησε μόνη της όταν άκουσε στο προηγούμενο σχολείο και είχε αλλάξει τρία μέχρι τώρα, για το μύθο του Θησέα που βγήκε από το λαβύρινθο με την βοήθεια της Αριάδνης. Πίστεψε ότι κάποτε θα μπορούσε και η ίδια να βγει από το δικό της κλειστό κόσμο. Να κάνει ότι κάνουν και τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας της. Να αγαπιέται, να παίζει και να μαθαίνει…
Στάθηκε για λίγο και παρατήρησε το σκίτσο. Έμοιαζε με μάσκα. Μάσκα θεάτρου. Σαν αυτές που κοσμούσαν το διάδρομο του σχολείου και της προκαλούσαν φόβο. Μια κωμική και μια τραγική. Της φαινόντουσαν τόσο απόκοσμες και περίεργες που ρώτησε κάποτε τι ήταν. Της είπαν ότι κρύβουν πλάσματα που ζουν σε ένα μέρος όπου χορεύουν βιολιά. Το λένε θέατρο και εκεί πηγαίνουν μόνο πλούσιοι.
Μια Κυριακή μεσημέρι, έτυχε να δει στην τηλεόραση, από τις λίγες που είχε ο καταυλισμός, μια συναυλία με βιολιά. Η παράξενη και απρόσμενη μουσική που άκουγε για πρώτη φορά την έκανε να αισθανθεί περίεργα. Από τότε ζητούσε να της φέρουν ένα βιολί, μέχρι που ένας παλιατζής της δώρισε ένα με σπασμένες τις μισές χορδές. Ήταν το αγαπημένο της αντικείμενο και δεν άφηνε κανέναν να το πειράξει.
Στο μυαλό της τώρα κυριαρχούσε εκείνη η παράξενη μελωδία και ασυναίσθητα δίπλα από τη μάσκα ζωγράφισε μερικά βιολιά ενώ στο βάθος χάραξε ένα ζευγάρι χορευτών. Και τότε… σαν να της χαμογέλασε η μάσκα. Το ίδιο και τα βιολιά. Νόμιζε ότι άρχισαν να παίζουν… Να παίζουν εκείνη την γλυκιά μελωδία, που όλο και δυνάμωνε – και δυνάμωνε σε ρυθμό, μέχρι που ζωντάνεψε και το ζευγάρι και απογειώθηκε στις φιγούρες ενός παθιασμένου τανγκό!
Τα μάτια της Αριάδνης κατέγραφαν αχόρταγα κάθε κίνηση σαν να ήταν κάμερα κινηματογράφου. Όλα βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία. Ήταν αλλού. Ήταν ευτυχισμένη. Σήκωσε το κεφάλι της στη τάξη και είδε τους συμμαθητές της προσηλωμένους, ο καθένας με ένα βιολί να την προσέχει στα μάτια καθώς η ίδια διεύθυνε την ορχήστρα τους. Τότε, όρμησαν στη τάξη ο διευθυντής του σχολείου με τη δασκάλα και τον πατέρα της, διακόπτοντας τη μαγεία. Απευθύνθηκαν στη μαέστρο λέγοντας ότι η ζωγραφιά της πήρε το πρώτο βραβείο και έτσι θα έχει την δυνατότητα να συνεχίσει κανονικά τις σπουδές της. Οι συμμαθητές της ξέσπασαν σε χειροκροτήματα τόσο δυνατά, που νόμιζε ότι ηχούσαν μέσα στο μυαλό της.
Γύρισε δίπλα και είδε να χτυπούν έντονα οι παλάμες της δασκάλας της πάνω από το κεφάλι της. Παράταιρα ο διευθυντής να την κοιτάει με αγωνία και πιο πέρα ο πατέρας της με ένα απειλητικό ύφος που άφηνε υποσχέσεις για το σπίτι… Ήταν πλέον απόγευμα…!!
Η Αριάδνη τρόμαξε. Σηκώθηκε από το πάτωμα χαμένη σαν να περπατούσε σε άλλο πλανήτη. Μάζεψε την τσάντα της ενώ έτρεμαν τα χέρια και τα πόδια της. Ο πατέρας της την τράβηξε από το χέρι με δύναμη, σχεδόν την έσυρε, κάνοντας τον διευθυντή να επέμβει συνιστώντας σύνεση και ηρεμία.
Η δασκάλα σήκωσε από το πάτωμα το έργο της και αφού παρατήρησε ότι ήταν ανυπόγραφο, φώναξε:
«Αριάδνη, αυτή η ζωγραφιά δική σου είναι?»
Η Αριάδνη την κοίταξε για λίγο στα μάτια. Ύστερα κούνησε το κεφάλι της αριστερά - δεξιά λέγοντας:
«Όχι!!... τώρα πια, της Αϊσέ.»


Ανέστης Πλουμής

7 σχόλια:

  1. Ανέστη μου εδώ στην Στιχο-μυθία σε γνωρίσαμε σαν Ποιητή μέσα από τα Δάκρυα της Αγάπης, τώρα μας συστήνεσαι και με την ιδιότητα του Αφηγητή ιστοριών..

    Τα μάτια της δικής σου Αριάδνης μου ενέπνευσαν μία μικρή ματιά σ' έναν πολιτισμό τόσο οικείο, αλλά και τόσο ξένο από τον δικό μας.. Τον τσιγγάνικο..

    Προσωπικά με θεωρώ τυχερό που σε έχω γνωρίσει και που αλληλογραφούμε και ευελπιστώ την Κυριακή να τα (ξανα)πούμε κι από κοντά..

    Ευχαριστώ/ευχαριστούμε πολύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφη και ζεστή γραφή.
    Πανέμορφη ιστορία που περιγράφει την πικρή αλήθεια για αυτόν τον αδικημένο λαό των Ρομά.
    Αν καταφέρω να φτάσω σήμερα Πολύγυρο, θα μου επιτρέψετε να την συμπεριλάβω στην αποψινή εκπομπή.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τόσο όμορφη η μικρή Αριάδνη..η μεγάλη-στα όνειρα- Αισέ..οι σπασμένες χορδές του βιολιού της ηχούν τα σπασμένα παιδικά της χρόνια..όμως τα μάτια της λάμπουν για ζωή,όπως όλα μαζί τα λουστραρισμένα βιολιά μιας ολόκληρης ορχήστρας.
    Πολύ όμορφο διήγημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανέστη η Βαρβάρα είμαι :). Το διήγημα σου είναι πολύ όμορφο, ακόμα κι εμένα που ξέρεις οτι μου αρέσουν άλλου είδους θέματα (με έχεις καταλάβει!) με σιγκίνησε πραγματικά, τόσο που καθώς διάβαζα, το μυαλό μου δημιουργούσε μπροστά μου αυτή τη τόσο ζωντανή σκηνή! Πραγματικά όμορφο...

    Keep up the good work!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΝΕΣΤΗΣ ΠΛΟΥΜΗΣ1 Μαΐου 2012 στις 10:18 μ.μ.

    Κάποιοι φίλοι, που διάβασαν το κείμενο, διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν περιέχει αλήθεια… δεν είναι δυνατόν ένα τσιγγανόπουλο να ονειρευτεί μια κλασική ορχήστρα…. Συμφωνώ με τους φίλους αυτούς, αλλά το κείμενο δεν απευθύνεται στους τσιγγάνους και δεν έχει σκοπό να τους καλέσει να μυηθούν στη μαγεία της κλασικής μουσικής… Αναζητεί την αλήθεια εκείνη που βρίσκεται κρυμμένη μέσα μας, σε εμάς τους υπολοίπους, που γνωρίζουμε μόνο τον δικό μας αγγελικά πλασμένο κόσμο. Και αδιαφορούμε με ευχαρίστηση για όσους δεν μας μοιάζουν, που δεν μπορούν να μας ακολουθήσουν.. Προσπαθούμε να απενοχοποιηθούμε με αλήθειες που μόνο εμείς θα θέλαμε να γνωρίζουμε…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έχεις το χάρισμα να κτίζεις δυνατές, ζωντανές εικόνες. Και -απ' ό,τι φαίνεται και σ' άλλα σου που διάβασα- την ευχέρεια να διαχειρίζεσαι το χρόνο μιας μικρής ή μεγάλης ιστορίας, πλάθοντας στέρεες λογοτεχνικές δομές διάφορων μορφών. Αν καταφέρεις να δαμάσεις και κάποια τάση προς το "μελό" που, εγώ τουλάχιστον, διαβάζω, θα γράψεις πολύ σπουδαία! :) - Το barracuda

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ..ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΩΝ ΡΩΜΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ..ΜΙΑ ΓΡΑΦΗ ΓΕΜΑΤΗ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΙΣΩΣ Η ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ..ΓΙΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ..ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΜΙΑ ΑΡΙΑΔΝΗ /ΑΙΣΕ;;ΠΟΣΑ ΟΝΕΙΡΑ,ΠΟΘΟΥΣ,ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ΘΕΛΩ,ΓΙΑΤΙ..ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΕΣΤΗ..ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ..ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ ΑΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΔΩ...ΛΕΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή